Typus Mundi

[p. 40]

[p. 41]

VIII. Occidunt vtraque risu.

NOn tantùm ingentes habitat mors effera rictus;

Non tantùm libycas horret arena iubas:

Maxima sunt minimi nonnumquam vulnera dentis;

Maxima sunt minimae saepe venena ferae.

Testis Arachnaeo metuenda Tarantula vultu es,

Cum tua mortifero gutture fella vomis.

Thessala te posito venerantur gramina tabo,

Praestituitq́ue suis Itala terra malis.

Stellio luce nocet, boa frigore, flumine natrix,

Vi iaculus, visu regulus, igne draco;

Sed tua (quis tantos vel Vlysses sentiat astus?)

Immodico risu blanda venena necant.

Vix lepor os reserat; mors occupat; inscia rident

Labra; natant lacrymis lumina funereis.

Scilicet ignarus vicini funeris augur

Risus, praesagas cogitur in lacrymas.

Nec tamen interea laeto pede plaudere terram,

Nec piget immodicis soluere froena iocis;

[p. 42]

 

Venturi donec metuens ruat in tenebras sol,

 

Et raedio terras emoriente legaet.

 

Toxica tum subeunt, subit & Libitina; suoq́ue

 

Victa lepore, die vita cadente cadit.

 

Phoebe Thyestaeo quid ferris in auia cursu?

 

Flecte rotam; aut Mundi si scelus omne fugis;

 

Perde diem, & terras aeternâ nocte fatiga:

 

Nil hoc ad Mundi toxica virus habet.

 

Si necat immodico funesta Tarantula risu;

 

Dulciùs ille nocet; certiùs ille necat.

 

Testis, Agenoreae Chilon quem gloria palmae

 

Prima coronatis composuit manibus;

 

Testis Arabs, testes tumuli, quêis nomen orexis,

 

Saeclaq́ue, quêis vnam mors dedit vna ratem.

 

Atque vtinam hoc ipsum, miseri, quod degimus, aeui

 

Lethiferos Mundo non gemat esse iocos!

 

Ecce ciet digitos tremula cum voce loquentes,

 

Et Capitolinis gaudia nata cibis:

 

Nec mora terra fremit, ruit aether, fulminat ignis,

 

Et stygias subito funere plangit aquas.

 

I nunc, & Mundi lethalia spicula ride;

 

Ebria si tanto gaudia melle necant.

[p. 43]

Que si la Tarantule vous at à fleur de peau
Doucement chatoüillé par son fatal museau;
Tu meurs en riotant: tel est le faux plaisir
Du monde desloyal; car son rire est mourir.

Ghelijck den soeten beet
Der Italiaensche spinn'
Soo ketelt / dat het sweet
V neemt en ziel' / en sin:
Soo ded' de werelt oyt;
Haer lachen is ons doodt.