KortVerhaal. Jaargang 33

Drie gedichten
Kees Jiskoot

Oude schoolfoto's (Balladette)

Verdwenen zijn mijn gabbers uit die tijd,
gesloopt zijn alle oude schoolgebouwen,
verdampt is veel van wat me werd geleerd.
Al wat je had wordt nooit opnieuw het jouwe.

De geur der klaslokalen ben ik kwijt,
allang vergaan zijn meesters en juffrouwen,
zij liggen op het kerkhof afgemeerd.
Al wat je had wordt nooit opnieuw het jouwe.

Ik tuur nog eens naar Trees, een mooie meid.
Ik had haar lief, maar voor we zouden trouwen
Werd Thanatos aan Eros gelieerd.
Al wat je had wordt nooit opnieuw het jouwe.

De ‘sneeuw van vroeger’ wekt weemoedigheid,
Met vleugjes tederheden gelardeerd -
Al wat je had wordt nooit opnieuw het jouwe.

[p. 150]

Adieu

Al wat bestaat vergaat een keer,
ach, eindig is ons aardse leven.
Dat is niets nieuws en is al meer
en beter dan door mij, beschreven:
door God, door Shakespeare, Gerard Reve.
Maar wat ik onverteerbaar vind
Is dat ook Flip, mijn hond, moet sneven.
De Dood is als de Liefde blind.

Een hond? O nee, een echte heer!
Wellevend kon hij pootjes geven;
hoe sierlijk kwam bij hondenweer,
als ik hem uitliet in de dreven,
de taart niet uit zijn achtersteven!
Nooit zag men zulk een hazewind,
Die bij het rennen leek te zweven...
De Dood is als de Liefde blind.

Ik kreun, ik jank, jeremieer,
Waar is hij nu, o, waar gebleven?
Hij werd beaard, maar heeft de Heer
zijn ziel ten hemel opgeheven,
waar hij, omringd door loopse teven,
nog enige verstrooiing vindt?
Dan had ik vree met het gegeven:
De Dood is als de Liefde blind.

Envoi

Ik nam vergif in, Prins, zo-even,
om mij te voegen bij mijn vrind,
uit liefde -, ook al staat geschreven:
De Dood is als de Liefde blind.