De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 42]

Twee gedichten
Renée van Riessen

Metafysica (I)
De stem van Aristoteles

Want niet wil elk laatste zeggen

dat dat ook het doel is, -

alleen het beste is het doel.

(Aristoteles, Fysica, boek II)

Ons leven is niet op het hoogste punt
wanneer de dood zijn dans begint,
schreef Aristoteles, maar de natuur
gloeit zelf in ons het einde tegemoet.

Het hoogste punt wordt onderweg bereikt
al doende, zoals in het veld
een klaproos opengaat en vlamt
en alle dingen om haar heen verwarmt.

Kijk naar de zon die in het zenith staat,
nu rekken alle bloemen zich
om licht en warmte naar haar toe.

Beschouw dan ook de omgekeerde weg:
een bij duikt onder in de roze schelp
van balsemien, kruipt dronken
weer naar buiten, trillend
van verzadiging.

[p. 43]

Metafysica (II)
De stem van Paulus

... Want wij weten dat, indien de aardse tent

waarin wij wonen, wordt afgebroken,

wij een gebouw van God in de hemelen hebben,

niet met handen gemaakt, een eeuwig huis.

(Uit de tweede brief aan de gemeente te Corinthe)

Paulus, die tenten maakte, schreef
over een nieuw begin van alle dingen
wanneer de aardse tent wordt afgebroken.
Een oogwenk, tussentijds, een vreemde ruil:
wat losse lappen voor een eeuwig huis.

Zaad dat met tranen werd gezaaid
ontkiemt nu in de donkere grond
en wuift ooit in het licht als graan -
de oogst werd enkel onderbroken.

Nu is het donker, wat we zien
blijft wazig, een beslagen ruit.
De straat is stil, een man
loopt voor mij uit, hij wankelt en misschien
valt hij straks op de hoek, op zoek
naar zijn kartonnen doos
(een koelkastdoos zo groot als hij).

Zijn hond is naast hem, likt zijn hand
ook als hij struikelt, languit ligt
en ongehoorde dingen ziet.