De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 86]

Twee gedichten
Kees Jiskoot

Korte literatuurgeschiedenis

1

Verlaine en Rimbaud, een morsig stel,

twee liederlijke broeders in het kwade,

ronddalvend in een zelfgeschapen hel,
aan vuil en drek ontstegen evenwel

als dubbelster, in Gallimard's Pléiade.

2

Verlaine, 1873

In een Brussels pension,
in het bijzijn van zijn moeder,
schoot hij, zat als een kanon,
op Rimbaud, zijn liefdesbroeder.

‘Kom terug, ik mis je zo!’
schreef hij aan zijn vriend in Londen;
miste níet toen hij Rimbaud,
juist gearriveerd, verwondde.

Alcohol maakt meer kapot
dan je lief is, staat op borden;
twee jaar droog staan in 't cachot
hielp Verlaine vroom te worden,

én aan wrange poëzie,
want in zijn Sagesse heet het:
Êtes-vous fous, Père, Fils, Esprit,
Vous aimer, moi?? Nou, vergeet het!

[p. 87]

Mélancolie en Regret

Georges Pompidou, ooit president van Frankrijk,
vond Paul Verlaines verzen wel zo klankrijk,
dat hij aan hem in zijn Anthologie
uit zeven eeuwen Franse poëzie

zo'n negentien briljante bladzijs wijdde.
Aan Baudelaire ruim veertig, dit terzijde.
Hij prees Verlaines muzikaliteit
als dichter van ‘melancholie en spijt’.

Een president die léést! nog wel gedichten!
Daar zal men híer geen staatshoofd van betichten;
de laatste staatsmán, tevens lezer, was
bij ons Den Uyl, die ook gedichten las.

In Gallië wordt enkel president

wie, naast zijn plicht, ook zijn klassieken kent.