De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 65]

Twee gedichten
Patty Scholten

Restaurant Museum voor Schone Kunsten, Brussel

Men komt er via een hardstenen trapje:
toeristen met een trui los omgeslagen
en heren die een pak met stropdas dragen.
Een vrouw - alleen als ik - nipt van een sapje.

Men lest beschaafd de dorst en vult de magen.
Vier vrouwen nemen babbelend een hapje
van hun salades, lachen om een grapje,
brengen hun dienblad naar de afruimwagen.

Ik wou wel in die koele hoofden kijken.
Heeft dan geen beeld hun hart in vlam gezet?
Waar is de wilde vreugde om Van Eyck en

de opwinding om Ensor, Giacometti?
Slechts één man vouwt de handen in gebed.
Maar hij dankt niet voor Bruegel. Voor spaghetti.

[p. 66]

Ton Koopman dirigeert

Hij plukt de noten, meet ze met zijn handen,
Gods eigen tuinkabouter. Elke dag
is hij de zwartgerokte knecht van Bach,
dient hem met passie en met offeranden.

Hij buigt en strekt met fladderende panden,
wijst dat het tempo nog wat sneller mag.
Lichtvoetig als een zachte zomerdag
wordt de cantate, suite, sarabande.

Een kuikenkoor spert snavels op de maat.
Hij voert ze mollen en ze groeien uit
tot leeuweriken die hij schallen laat.

Heer Koopman, blijf zo spelen alstublieft.
Ik zweef, voel rillingen over mijn huid.
Maar ben ik nu op Bach of u verliefd?