De Tweede Ronde. Jaargang 23

[p. 40]

Twee gedichten
Hans Hoenselaars

Babel

Wij hadden het gewoon niet over goden.
Maar toen ze vroeg wie of het was
die met die doornenkroon uit Bethlehem
ging het er toch van komen. Ik vertelde

van de jaarkring van de grote feesten
droef en blij. Dat het laatste tegelijk
het eerste was. Waar het begon
en waar de cirkel rond zou zijn.

Van het ei waar wij op kwamen
dat volgens mij dan niet noodzakelijk
van kippen kwam heb ik gezegd
hoe het mogelijk door hoge handen

(ongezien) in gras was neergelegd.
Van de vader: dat hij zijn zoon verlaten
had nadat die was gevangen op een witte
donderdag in maart en gehangen

op de vrijdag die voor goed doorgaat.
Voor in de boom knipt ze een paasei
met daarop de stal geplakt, onder
de sneeuw als bij het laatste avondmaal.

[p. 41]

Groot Engelenburg
Brummen

Het is nog altijd even ver van de poort
tot aan de brug. Van de brug tot
het bordes bleef het gazon zo groen als toen

de zonnewijzer met het onbetreden gras
rondom, naakte engelen van steen
en pleisterwerk schoner nog dan schapen.

Hier valt Cherubino uit het raam. Wald
zijn deze bomen waaraan een fraaie
Fragonard schommelend tevoorschijn

pleegt te komen. Zeg: mistress, en ik
hoor de klink van het prieeltje onopvallend
vallen op de hoogte van mijn oor.

Dan is het bootje in de slotgracht vrij
en draaf ik klakkend van het theehuis
naar de steiger bij de paardenstallen.

Met twee minuten roei ik op een eiland
aan waar ik de afgelopen oorlog
in een bunker vunzig opgerakeld vind:

rats van lege blikken bonen en benzine.
Het verbogen kruis. Roestig zand. Urine.
Weet ik niet hoe diep ik bomen moet

door rotte dotters, kroos en zwarte blaren
met de laatste spaan panisch naar het witte
huis terug. Het is nog altijd even ver -