De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 113]

Drie gedichten
Patty Scholten

De wandelaars

Zit muisstil op het strand. Rust uit, ontspan,
palaver niet. Uit schelpen gluren ogen.
Nog even en ze rennen om je heen, bewogen
op pootjes dansen ze de driekusman.

Het is het heremietkreeftje dat van
zichzelf niets heeft, alleen maar draagvermogen.
Het weke lijf, in 't schelphuis weggebogen,
versjouwt de tweedehandse caravan.

Als Rumphius zijn schelpen uit de zee
te bleken legde, kwamen bij voortduring
die wandelaars en namen ze weer mee.

‘'t Krakeelig diertje,’ schreef hij, ‘deed me veel
verdriet. Mijn hoorntjes weg, dit was mijn deel:
hun oude afgeworpen rokken ter begluring.’

[p. 114]

De poetsvis

Een natte vlam, een vonk, geelblauw gekleurd:
de vis met tomeloze schoonmaakdwang.
Alles moet schoon. Het is er een gedrang
van grote vissen, wachtend op hun beurt.

Zelfs voor een haai of rog is hij niet bang.
Hij is dompteur en zwemt hun bek in, speurt
naar parasieten, al wat hen besmeurt.
In trance keert het beest hem de andere wang.

Ik ben zo'n poetsvis. Ieder nieuw gedicht
(omdat ik hier mijn innerlijke stem toon)
wordt eindeloos gepoetst en doorgelicht.

Ik zwem langs het gedicht en neem een hapje,
spuug het weer uit, verkeerde klank of klemtoon.
Ik ben geen snelle dichter dus, dat snap je.

Komodovaraan

Hij tijgert door het zand, de poten wijd,
waarna hij vadsig in de zon verpoost.
Een omgevallen boomstam uit de Oost,
zijn bast een kleurig korstmossentapijt.

Hij lust een buffel rauw, een mens, een geit
en heeft de grote draak nog trek, dan troost
hij zich met wat hij kent; het eigen kroost
en hapt ze weg als toetje, zonder spijt.

Hollanders kwamen, zagen, overwonnen
ook deze draak, met ferme klewanghouwen.
Zeshonderd jaarlijks werden er ontgonnen,
het fiere beest tot schoen en tas verbloed.

Een echte ridder doodde slechts voor vrouwen:
De draak verslagen, morsdood aan haar voet.