De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 72]

Drie gedichten
Jaap Tempelman

Roos

Die met glanzend zwart haar de piste betrad,
hangt het in slierten voor het gezicht
na enkele verwoede pogingen met zijn handen
strak op zijn rug gebonden, met zijn benen
aan de slingerende trapeze, met zijn tanden
de roos te pakken die de schone dame
zonder genade hem voorhoudt en ontzegt.

We houden de adem in. Als hij het opgeeft
is de voorstelling verloren. Nieuw publiek
zal niet komen. Een legendarische naam
ligt te grabbel. Hij moet het nog een keer
proberen. Hij zweet bloed, zijn pezen knappen.
Hij zet zich af, vliegt omhoog, hoger
valt met een bons de bloem.

[p. 73]

Handen

Je hand ligt op de tafel en je kijkt ernaar,
je legt je andere hand er langzaam naast,
vrienden in de vreugde, na een lange nacht,
de vroege ochtend dat je kind geboren was.

Je plukt met rechts de vruchten die je spaart,
je houdt met links de zwaar gevulde mand
tegen je aan, zacht fruit uit eigen boomgaard
smaakt naar goed en kwaad, rot in het gras.

Tegen de winter draag je wollen wanten
en nog voelen ze stervenskoud, vleugels
in nood, blauw geaderd loodzwaar bloed,
versleten goud terug in de moederschoot.

Zomer

Holst van het jaar. Iedereen is weg en vreemde
knakkers kruisen ons pad. De kamperfoelies
bloeden bessen. Bruusk werpt een berk
zijn blad. Stof voor gesomber.

Er bruint zoveel bloot dat je geen mens meer ziet.
Verlangen dringt naar mantels in november.
De krant vergeelt, de roodste rozen
missen geur. Veel gedonder.

Vergeefser sterven dan ergens in de herfst.
Doodgelopen maanden klagen ons aan.
Op haar zerk verlept ons handje
anjers voor augustus.