De Tweede Ronde. Jaargang 21

[p. 48]

Trilogie van de (gr)afgunst
Wim Reilingh

I. Algemene begraafplaats (9 januari)

Na twee jaar afwezigheid terug
in dit landschap vol bijbels gesteente
Het dal van de schamele dood

Het pad is nog drassig. De koude
verjaardagszon spiegelt onvruchtbaar
hun zure gedenken. De Heere regeert
hier draconisch met zwabber en spons

Veel bleef er niet over van haar
Een schaduw hoogstens, het vage
besef van een donker verleden
En het zwakke verweer van
die ene verregende heidense steen

De hemel is ver, te ver
om te treuren. De wereld
herinnert zich vaag nog een zweem
van schoonheid en liefde
Er wordt in de verte
geroepen om een vertrouwen
dat niemand kan schenken, dat niemand
aanvaardt, want de dood
heeft de leegte bevestigd. Wat rest
is de angst voor de man met de spade,
de dragline, de knokenfabriek

[p. 49]

II. De bruid

Zij aan zij met een zwarte gestalte
zweeft ze de schemering in
Over het bloementapijt dat in vlammende
kleuren uiteenvalt wanneer ze passeert
Nog eenmaal een bloementapijt
en nog eenmaal te zweven als een
verdroomde libelle. Was ik maar die
donkere schim, dan schonk ik haar leven
en toekomst; dan liet ik haar vrij

Ik vrees voor haar dromen, ik vrees
voor haar ziel, ook al ken
ik haar niet. Het huis van de dood
betreedt ze in blinde vervoering

De bloemen verliezen hun gloed en
verwelken. Haar leven is eindig
Een schuimende kariatide versmelt
met het morsige wit van de crypte

[p. 50]

III. Klopstock

Achter mijn rug het inferno van brullend
metaal en nat rubber, maar minder verwoestend
dan ik verwachtte. De stilte bewaart hier
zijn autonomie. Op het drassige grasveld
achter de kerk laat een meisje haar hond
apporteren. Haar stem wordt een deel van de
lente, verdrinkt in de lichtgroene sluiers

Een dravende haarbal, een schreeuwend
moffinnetje. Ik ben de enige levende
in dit plantsoen die hem gedenkt, hem benijdt
om dit veilige huis, het geluk van een tastbare
dood, een wachtende vrouw, en het hoge
regengeruis in de linde

De lente herinnert zich nog de bedaarde
tragiek van een slapende wereld;
die sanftern Schmerzen, een zwijgende
wandelaar op een beklinkerde weg