De Tweede Ronde. Jaargang 14

[p. 29]

Drie gedichten
Erik Coenen

Orde

Gevolg en oorzaak zijn miljarden malen
verstrikt en ware ordening is waan.
Misschien is ordening alleen een naam
voor richtingloos door 't onbekende dwalen.

Misschien kan ordening alleen bestaan
als spiegel van de menselijke talen,
schept ieder mens een orde in zijn verhalen,
verhalen voor geen ander te verstaan.

De chaos ben ik zelf. Toch blijf ik zoeken
naar een systeem, een schema, een inventaris
van alles wat een heel klein beetje waar is.
En netjes ingesloten tussen hoeken
rangschik ik ondertussen poëzie,
en zie: daar heerst welhaast de harmonie.

[p. 30]

Objectief

Van licht naar kleur naar netvlies naar neuronen:
organisch lijkt elk mens een camera.
Bedrog van Newtoniaanse fysica!
Gedrocht van negentiende-eeuwse dromen!

De code volgens hoge algebra
gekraakt tot in de kernen der atomen
onthult slechts de geordende symptomen
van wat bestaat maar niet dat ik besta.

't Systeem dat de gedaanten zo wil duiden
waarin zich het bestaande openbaart,
als web van trilling en impuls, verklaart
het weefsel niet van beelden en geluiden.
Wat is wat ziet? Wat waakt? Wie is die waan,
het subject dat eens niet meer zal bestaan?

Een schijn van eeuwigheid

Invallend licht onthult een vreemd verbond
van glinsterende stofjes met de zon,
als was er één oorzakelijke bron
in deze twee gevolgen uitgemond;

een bron waar het verleden aanvang vond
en waar de toekomst heimelijk begon.
Als Onze Lieve Heer dit scheppen kon,
wat had Hij kunnen doen als Hij bestond?

Hij was van stof geweest en van de tijd,
van eenzaamheid, van dood, van ik en jij,
van aarde, water, lucht en vuur in strijd.

Misschien ben ik een beeldspraak, net als Hij,
geschapen met een schijn van eeuwigheid,
heel kort te zien en dan is het voorbij.