De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 183]

Twee gedichten
Jón úr Vör^*
(Vertaling Paula Vermeyden)

De zee en de berg

Boven ons torent grauw en kaal de berg
en de zee zingt een dreigend lied.
Waarheen dan te gaan?

Van ochtend tot avond zoeken wij 't strand af
of niet wat hout uit zuidelijke landen tot ons kwam.

Soms spoelt wrakhout aan van schepen
die te pletter sloegen of in de diepten verzonken.
En buitenlandse zeelui liggen naamloos op ons kerkhof.

Het strand is onze kerk
en de zee preekt de waarheid
over leven en dood.

* De IJslandse dichter Jón úr Vór (geb. 1917) is vooral bekend geworden door zijn dichtbundel ‘Porpiö’ (Het Dorp, 1946), dat in prozagedichten een beeld geeft van zijn jeugd in een straatarm vissersdorp. Hij is een productief dichter, die negen bundels op zijn naam heeft staan. (Vert.)

Hafið og fjallið

Yfir okkur gnaefir fjallið bert og grátt
og hafið syngur ögrandi Ijóð.
Hvert skal þá halda?

Við göngum á reka milli myrkra,
ef okkur baerist spýta frá suðraenum löndum.

Stundum rekur á land brak úr skipum,
sem hafa brotnað í spón eða sokkið í djúpin.
Og erlendir sjómenn liggja nafnlausir í okkar garði,

Ströndin er okkar kirkja,
og hafið predikar sannindi
lífs og dauða.

[p. 184]

Onder het voordek

Op deze plaats dringt nooit het klare daglicht door.
Vanaf het voordek strekt de pijp van de kombuis
een ronde, ongespierde arm omlaag
en steunt met rode vuist op 't duister van de vloer.

Vlak onder het dek en tot aan de banken beneden
waar de laarzen slapen, gesierd met schubben en stollend slijm,
gapen de kooien en de doorrookte kleervakken,
acht en tien aan iedere kant,
als graven, maar net drie ellen lang.
Lijkkistbreed, de armhoogte van een liggende man.

Waar aan het hoofdeind een glimp van de lichtpeer valt
hangt een lijstje met foto van vrouw en kinderen;
een strozak, een vod van een kussen in een hoek,
dekbed en laken in een prop aan hun voeten.

Zeemanswanten, niet waterdicht en slecht gewrongen,
schommelen mee als het schip door een golfdal glijdt,
vissebloed en zeewater vallen in zachte druppels
op een hand die dromend over de kooirand hangt.

Undir hvalbak

Hingað naer aldrei dagsins taera ljós.
Ofan af hvalbak teygir kabissurörið
sivalan, vöðvalausan handlegg,
styður rauðum hnefa á myrkur gólfsins.

Haest undan þiljum og niður til setbekkja,
þar sem stígvélin sofa skreytt harðnandi slori og hreistri,
gína kojuopin, með reykþvaeldum hengjum,
átia og tíu á hvorri hlið,
eins og grafir, taepar þrjár álnir á lengd,
líkkistubreiðar, armhaeð liggjandi manns.

Við höfðalagið, þar sem ljósglampi raflampans fellur,
er litill rammi með mynd af konu og börnum,
hálmdýna, koddableðill í einu horni,
saeng og lak í hnipri til fóta.

Sjóvettlingar, óþaefðir og illa undnir, sveiflast til,
þegar skipið sigur í öldurnar,
fiskblóð og sjór fellur í mildum dropum
á hönd, sem liggur í draumi fram af rekkjustokk.