De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 42]

Zeegedichten
Johanna Kruit

De weg van het water

1

Wat niet bestaat kan er niet zijn.
We zagen de eenzaamheid van de zee
en de lange weg van het water.

Kleuren werden oud
wolken zeilden over
maar achter de grenzen leek alles wit.

2

We gingen steeds voorbij
en wisten niet waaraan.
Vogels spreidden hun vleugels.

Wolken spanden samen.
Maar water bleef het zout
van onze aarde.

3

Soms huivert het even.
Wij naderen elkaar als golven
en vallen terug in zee.

Wij brengen onder woorden
hoe we elkaar verdenken.
Wat kunnen wij meer?

[p. 43]

Het zeedorp

Alsof ze wist hoe het zou zijn
toevallig zo ontstaan
kwam ze per ongeluk.
Bedekte achter huizen
het gras met haar gezicht.

Wat ze bewaarde was er:
de troost van jeugd
die vreugde opheft als een vlag,
en de voorbereiding van gaan.
Hoe kon ze dan nog blijven?

* * *

We reisden naar een land waar we van hielden.
Wind liep door bomen mee en tilde wolken weg
totdat we zagen wat we wilden.

Appelbomen bloeiden en droegen hun boeketten
in gespreide handen. Smalle wegen liepen door
de heuvels terug naar brede stranden die we

verlieten voor een bloemenzee. Ik zag dat wat
we meenamen naar hier verdween in licht dat
feller scheen dan een gedicht benoemen kan.

Door beken waadden we, een sleepnet vol lucht.
Soms zingend als water dat we ontvluchtten.

[p. 44]

Huis aan zee

Het huis is ver, verleden ligt
verborgen in een tuin.

begraven dode mus:
schelpen geven de plaats aan.

Schommel aan een tak.
De moeder spreekt van breken.

En overal de wind
van zee achter het duin

waarin het kind zich terugtrekt.
Alsof het al van afscheid weet.

* * *

Een man houdt zich vast aan de zee.
Zijn ogen varen als een schip naar de horizon.
Bij eb verlaat hij zijn gedachten.

Achter hem verdwijnt het land:
houdt zich aan water vast.

[p. 45]

 

Zoals je de taal verlaat

 

stilte om je heen past

 

verdronken land zoekt

 

in je slaap.

 

 

 

Het hechten van

 

water aan oevers

 

de gedachte erachter.

 

Daar een droom van.