De Tweede Ronde. Jaargang 9

[p. 36]

Tobameer
Duco van Weerlee

Kasian tante Toba, Hare Majesteit Bergmeer.
Stram en zat, van drank en jaren,
struint zij door haar slottuin,
schoppend in de deinende varens.
Bij het opstaan lag daar weer
- met open ogen - zo'n landjong. Een
verstarde visser, haar zoveelste vergeten
bruidegom. Kasian. Sudah.

Landerig doorkruist zij haar natte
domein, negenhonderd meter boven de
zeespiegel. Een gifgroene kom
in een aula vol theatrale licht-
effecten, rukwinden en engelachtige
briesjes. Soms betrekt het zwerk
in een flits en het hoost
gordijnen van regen die het meer
geselen, inclusief bulderende
donderslagen. Maar nu, bij het
ochtendkrieken, is tante niet
onwelwillend gestemd. Happend
naar de oever poetst zij de kinderen
hun tandjes en rijgt zij oude opoe
een voedzaam visje aan haar touwtje.

[p. 37]

 

Straks, als die onnozele visser de

 

dooie pier blijft die hij is, keert

 

zij zich toornig tegen haar fans en

 

jaagt met stormige vlinderslag over

 

het loodgrijze meer dat al zijn stekels

 

opzet - om zich vervolgens, als de zon

 

doorbreekt, onwel te laten dampen.

 

 

 

Tante Toba, meesteres van de caldera,

 

wordt gevreesd en aanbeden als vorstelijk

 

loeder, dat - niet goed snik - euvele

 

plannen smeedt, de aarde doet beven en jonge,

 

sterke vissers verleidt. Kisten sherry,

 

vaten tuak, alles zuipt ze in de vervloekte

 

diepte van haar vulkanische aquarium.

 

 

 

Onder de glimmende deksel van gedreven zilver

 

schuilt grommend een aftandse monarchie.

 

Vol haat jegens maar raak ontbossende

 

Batak-stervelingen en hun fosfaatrijke wasjes

 

rust tante onzacht op haar pleistocene

 

troon. H.M. Toba, wenend van woede en

 

permanent onmachtig in haar boze dromen

 

van een onuitwisbaar, magisch weleer.