De Tweede Ronde. Jaargang 8

[p. 59]

De Javaanse tuinjongen
Jos Versteegen

Eerste dag

Vanochtend is hij naar mijn huis gekomen
met grote vragen op zijn klein gezicht -
een prins, een godje, een klassiek gedicht.
Natuurlijk heb ik hem in dienst genomen.

Stil zie ik toe, hoe hij zijn werk verricht.
Hij trekt de dorre takken uit de bomen,
hij snoeit, laat water op het grasveld stromen
en geeft de jonge planten lucht en licht.

Ik ga de tuin in waar de bloemen staan
die tot vandaag in alle knoppen zwegen -
zijn handen werken door en zij bewegen,
zij reiken mij hun verse geuren aan.
Maridjo slaapt. Een kind nog, een Javaan,
uit aarde tot een droombeeld opgestegen.

[p. 60]

Siësta

Mijn jongen knipt de grasrand bij het raam.
Hij schuifelt traag voorbij, ik voel hem gluren.
Het zijn de koele, zegenrijke uren
waarin de verzen groeien rond zijn naam.

Behendig snijdt hij stukjes uit de morgen
die in een zee van hitte kwijnt en sterft.
Het is de middag die het spel bederft.
Een onweer gaat in duisternis geborgen.

Ik wil als laatste in de tuin verblijven.
Ik hoor de venter, die amechtig klinkt,
en zie de lelies op een windvlaag drijven.

Wanneer hij water schept en zilver blinkt
tracht ik zijn letters in het zand te schrijven.
De bui barst los. Maridjo, je verdrinkt!

Herinnering

De witte rijst ligt in zijn bruine hand.
Hij hurkt, en eet geduldig maar bedreven
de vruchten uit zijn tuin. Soms lacht hij even.
Zijn voeten grijpen stevig in het zand.

En schaars gekleed bevolkt hij mijn stilleven:
een schilderij van huis en erf en land
waarin hij optreedt als de muzikant
die bij de poort een lied heeft aangeheven.

Een wolk van muggen dreigt zijn helder bed
en dode bamboe draagt hem - weerloos, naakt,
met om zijn hals een steen als amulet.

Zo zal het altijd zijn: onaangeraakt,
geschoven in het blank muskietennet
op lakens van papier. Voorgoed volmaakt.