De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 98]

Drie gedichten
Willem Wilmink

Een meisje aan haar verloofde

Hierbinnen tikt de klok zo traag,
En buiten valt de sneeuw en dooft
Alle geluiden in de straat.
Nu zijn wij tweeën dus verloofd,

En 't is niet langer zonder doel
Dat ik hier zit, en wacht, en wacht.
Maar ik ben bang. Ben bang gemaakt
Voor dingen in de huwelijksnacht.

Wat dan gebeurt kan vrees'lijk zijn,
Mijn moeder heeft het uitgelegd.
‘Iedere vrouw moet er doorheen,’
Heeft ze er ook nog bij gezegd.

Nee, toch? Jij bent zo niet. Jij bent
In je manieren zo volmaakt.
Ik mag toch hopen dat ik nooit
Bij nacht door jou word aangeraakt?

Maak niet wat er aan liefde is
Opeens beestachtig en onrein.
Beloof me dat ik levenslang
Jouw ongerepte bruid mag zijn.

Problemen uitpraten op z'n Twents

Na een kwart eeuw met ons beiden
komt mijn vrouw naar me toe en toen
zegt ze: ‘Ik wil van je scheiden’
en ik zeg: ‘nou, dat moej' dan maar doen.’

[p. 99]

Lied over de vraag of Jezus lid zou worden van het CDA

Maria kleedde Jezus aan
en lei hem in de kribbe neer.
Toen kwamen daar de herders aan,
die gastarbeiders van weleer.
Zij zagen ook meteen al wel:
't was hier bepaald geen Bondshotel.
Maar boven klonk een vredeslied,
het cda bestond nog niet.

Toen Jezus tot de schare sprak,
toen kwam daar zijn familie aan.
Hij preekte voort op zijn gemak,
liet broers en moeder buiten staan.
Men preekte eeuwen later pas
dat het gezin een hoeksteen was,
want tot Maria's groot verdriet
bestond het cda nog niet.

Hij heeft gezegd: veracht het geld,
bezit maakt u het oog zo boos,
aanmerk de leliën op het veld,
wees als de vogelen zorgeloos.
En wie die boodschap niet begreep,
sloeg hij de kerk uit met een zweep.
Waaruit men ook weer heel goed ziet:
het cda bestond nog niet.

Een vrouw, betrapt op overspel,
heeft hij gered van 't volksgericht.
Hij geloofde misschien zelf nog wel:
‘Mijn juk is zacht, mijn last is licht.’
Hoe kon toch die lichtzinnigheid
zo vreemd verworden, mettertijd,
tot schuldgevoel en vrouwenleed
uit naam van een die Jezus heet?