De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 90]

De executie
Alden Nowlan^* (Vertaling Peter Verstegen)

Op de nacht van de executie
dacht een man bij de deur
dat ik de rechter van instructie was.
‘Pers,’ zei ik.

Maar hij begreep het niet. Hij bracht mij
de verkeerde kamer in
waar de inspecteur mij begroette:
‘U bent laat, dominee.’

‘U vergist zich,’ zei ik. ‘Ik ben Pers.’
‘Ja natuurlijk, dominee Pers.’
We gingen een trap af.

‘Ah, meneer Ellis,’ zei de substituut-officier.
‘Pers!’ riep ik luid. Maar hij duwde me
door een zwart gordijn heen.
De lichten waren zo fel
dat ik de gezichten niet kon zien
van de mannen tegenover mij.
Maar Goddank, dacht ik,
kunnen ze mij zien!

‘Kijk!’ riep ik. ‘Kijk naar mijn gezicht!
Is er hier niemand die mij kent?’

Toen bedekte een kap mijn hoofd.
‘Maak het niet moeilijker voor ons,’ fluisterde de beul.

* Alden Nowlan (1933-83), een vruchtbaar prozaïst en dichter in het wat luchtiger genre. Hij ontving in 1967 de Governor General's Award voor poëzie.

The Execution

On the night of the execution
a man at the door
mistook me for the coroner.
‘Press,’ I said.

But he didn't understand. He led me
into the wrong room
where the sheriff greeted me:
‘You're late, Padre.’

‘You're wrong,’ I told him. ‘I'm Press.’
‘Yes, of course, Reverend Press.’
We went down a stairway.

‘Ah, Mr Ellis,’ said the Deputy.
‘Press!’ I shouted. But he shoved me
through a black curtain.
The lights were so bright
I couldn't see the faces
of the men sitting
opposite. But, thank God, I thought
they can see me!

‘Look!’ I cried. ‘Look at my face!
Doesn't anybody know me?’

Then a hood covered my head.
‘Don't make it harder for us,’ the hangman whispered.