De Tweede Ronde. Jaargang 6



[pagina 76]
Twee zonnetten Kees Stip De paarden De paarden van de zon doen niet meer mee. Ze zijn het moe om zich te laten mennen. Niet elke morgen meer de lucht in rennen en 's avonds zakken in die vieze zee. Al zal het op de duur misschien wel wennen, te voet te moeten schijnen, dat idee bevalt de zon maar slecht, hij is persé besloten om zich niet te laten kennen. Geen gras erover! Hij koopt overhaast een motormaaier waar je op kunt zitten waarmee hij in verrukkelijke ritten luid ronkend langs de wereldgrasrand raast. Geen sprietje dat er staan blijft en geen stad. Help help wat is de horizon weer glad.
De liefdesbrief Een beetje bevend schrijft de zon een brief die hij omlaag laat dwarrelen op aarde met het geheim dat hij zo lang bewaarde: ‘Mevrouw, het moet er uit. Ik heb u lief.’ Niets dat zijn ziel zo zuiver openbaarde als dit bericht. Vergeten is de grief dat hij wellicht als ieders hartedief manen verduisterde en sterren spaarde. Wentelend in de adem van de wind, gewassen in het ruisen van de regen kan onze aarde er weer eeuwen tegen nu haar de zon zo zonneklaar bemint. Maar daar ontploffen eensklaps alle bommen. Wat was het anders mooi geweest, verdomme.