De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 39]

Vier gedichten
Ed Leeflang

Strooien hoeden

Uit voorraad van mijn vader - modes en gros -
vijf rose hoeden in gevlochten stro.

Lint om de bol tot grijs verschoten.
De gratie van vijf ongedragen hoeden
bracht de grossier niet het vermoeden.

Eén past. Ik ben voor oorlog jong,
gezeten in een strandstoel, waarvan flanken
ook heupen zijn, ik zie een schip voor anker,
woon driehoog in mijn land dat ik bezong.

Prediker, mijn moeder, geef ik toe, is stof.
Haar ziel was niet verzadigd, ijdelheid
hield haar trapnaaimachine gaande; wat haar schoot
verdroeg of niet, wie nam de tijd

haar in die rieten stoel eerst te doorzien.
Haar ogen liggen in de schaduw van een rand.
Tentmaker vouwt zijn tent op, nog bij dag.
En onbeheerd blijft achter hem het zand.

[p. 40]

Heft

De kris is bot, kan wie
een brief schreef haast niet zagen.
Een stijve man van ebbehout
kruist platte armen voor zijn navel.
Getakte handjes grijpen in zijn huid,
bedekken wel twee lege magen

Neemt zij dit heft in eigen hand,
zij voelt de neus, gegrifte ribbenborst,
het armenstel dat zich niet spreiden dorst.

Zij gaf het weg na nachten
achter niet gelukte dagen. Omsluit mij dan
en open daarna pas mijn brief.

Zijn scheve schedel luistert half.
Heeft hij de oren primitief,
vraagtekens zijn het aan zijn hoofd, mijn lief,
om nooit iets aan te vragen.

[p. 41]

April

April hinkt op dertig gedachten,
niet alle even streng. Ach, hemels
is April nooit, wie ook de winter
in zijn graf legt, wie de nachtuil
maar ter sprake brengt.

Want April kan niet kiezen uit nachten,
niet uit de opperwinden,
de draai niet vinden,
uw beurt niet afwachten
en danst verscheurd om het kompas.

Ontzie April, til niet
aan alle zerken, vergeef
het warhoofd dat zichzelf niet was.
En laat de mezen uw
verstand niet merken.
Ook zij beginnen pas.

[p. 42]

Locke

Je valt gerust bij hem in slaap.
Terzake. Locke verscheen - ik ben
een zoon - mij in de natte uiterwaarde.
Hij las het blad aan een verstokte linde
en had het maanlicht om zich heen.

Achter hem gloeide een stad. Is wanhoop
niet het veiligste systeem, nog voor
het is geleefd, gebruik je door de
dood gevoed verstand.

Hij wikkelde een brood uit wolken,
stille papiersoort, knikte jawel en at.

De haren droeg hij van mijn vader
en zijn gestreepte hemd, de regen.
Van aandoening dampte de aarde.
Zij spreekt de rede uittentreure tegen.

Zijn hoofd begon al aan ontbinding,
zijn benen slonken tot hun vegen.
Ik trachtte naar hem toe te waden,
de mist steeg hoger; hij verdween -
ik wist het - in zijn ondervinding.