De Tweede Ronde. Jaargang 6

[p. 33]

Buren
Eva Gerlach

1

Hun omtrek achter glas vult mijn uitzicht,
hun gang door het huis mijn dag en nacht. Ik ben
in hen gevaren, van hun doen en laten
zeker als van adem: sprakeloos woon

ik als in mijn lijf in hun handelen.
Zij vouwen sterkte uit, zij leggen naden
open, zij martelen stof met het gewicht
van hun ijzers waarin ik zucht als stoom.

2

Hij heeft gras teruggeslagen om de boom
die vier seizoenen naakt in ons zicht stond,
een dag lang heeft hij aarde weggenomen.
Wij hebben toegekeken bij avond

hoe hij het in zijn armen hield, het on-
vervulde, dat geen wortels had gevormd;
hoe weinig het, uit zijn plantgat gekomen,
afstak tegen de losgewerkte grond.

[p. 34]

3

Hoe fel haar licht ook doorbrandt, elke morgen
treft haar gebukt over haar magere grond,
haar schouderbladen van ontzetting rond.

Zij bindt de rozen aan en zorgt en zorgt
maar op elk blad zit een insekt verborgen
in namaak, opzet als toeval vermomd,
dat haar bij dag verwikkelt in zijn vorm;
bij nacht houdt het haar vleugels stijf omsponnen.

4

Hij wankelt onder ons. Wij zijn verzameld
om zijn vermoeienis, kijk hij staat op breken,
wie van ons eerst aanlegt, maakt geen verschil.

Maar vastberadener dan wij vergeven
ademt hij iedere maand de korte tijd
dat hij de heggeschaar boven zich tilt
en scherpe zonnen werpt tegen de ramen
in afwachting van zijn onzichtbaarheid.

[p. 35]

5

Hun kinderen gekleed in dunst geluid.
Beven van lucht waarin zij zich vertonen
wikkelt zich om mijn hoofd lang voor zij uit
alle windrichtingen met stenen komen.

Vruchthuid openen zij, roepend Ik bloed!
O dat zij droog en zwart werden voorgoed
en dat hun ritselen kromp onder het stromen
van wind die hen zou hebben meegenomen.

6

Mijn tegenbeeld dat zwaar het tuinpad veegt,
zwaar bukt, zwaar tilt aan mos tussen de tegels,
richt zich overhaast op nu waarneembaar
van grote afstand leven haar beweegt.

Wereld rondom valt weg tegen het breken
van vliezen, het samentrekken in haar.
Alleen en stil als onder vangschot staat
zij wijdbeens vol tijd die verloren gaat.