De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 159]

Drie gedichten
Sándor Weöres^*
(Vertaling Erika Dedinszky)

Berglandschap

In het door beken doorvloeide dal
een wirwar van vogelstemmen.

Daarboven de stilte,
waar de godsgezichten van de
hangende rotsen huizen.

En helemaal boven: de niemandszang.
Op de bergtop gekrijs van slijpstenen:
scherp scheurt het ijs.

* Sándor Weöres (1913), studeerde rechten, aardrijkskunde en filosofie aan de universiteit van Pécs. Werkte tot 1950 als bibliothecaris in Pécs en Boedapest om daarna full-time auteur en vertaler te worden. Hij publiceerde meer dan zestien dichtbundels, een aantal poëtische toneelstukken, theoretisch werk, lyrisch proza en veel vertalingen. In de jaren vijftig kreeg hij een publicatieverbod opgelegd - zoals zovelen toen! -, maar nu wordt hij in Hongarije als de belangrijkste avant-garde auteur beschouwd. In 1974 ontving hij voor zijn gehele oeuvre de Oostenrijkse Staatsprijs voor Europese literatuur. In Nederland zijn eerder teksten van hem verschenen in De Gids, Maatstaf, Kentering, Raster en in de bloemlezingen Door mij spreken verboden stemmen en De toren van het zwijgen. Weöres' poëzie vertoont evenzeer sporen van de invloed van de Hongaarse volkspoëzie als van, bijvoorbeeld, het Zen-boeddhisme.

Hegyi táj (Szimbólum az emberről)

A patakos völgyben
madárhangok kuszasága.

Fölötte a csend,
ahol az isten-arcú
függő sziklák honolnak.

És legfelül a senki éneke,
a hegytetőn köszörükő-sivítás:
élesen reped a jég.

[p. 160]

Hongaarse etude

Paarlen weer, o, heerlijk dolen,
er is geen kar, we gaan maar lopen,
langs de stroom, zo traag en oud,
door het kalme wilgenhout.

's Avonds zijn je benen loom,
spreid ons bed maar bij die boom.
Op sprinkhaanpoten komt de slaap,
de wereld zweeft op vlindermaat.

[Hongaars]

Gyöngy az idő, vándoroljunk,
nincs szekerünk, bandukoljunk,
lassu folyó ága mellett
járjuk a halk fűzfa-berket.

Este a láb gyönge, fáradt,
lombok alatt nézünk ágyat.
Szöcske-bokán jő az álom,
száll a világ lepkeszárnyon.

De sleedoorn

In de herfstnacht
gloeit de sleedoorn,
gloeit de sleedoorn
in haar kleed.
Twijgen ruisen,
wind kamt er door het koren,
dan rilt de sleedoorn
van stom leed.
Als de maan er een
waas over spreidt
wordt het een meisje dat
zachtjes schreit.
In de herfstnacht
gloeit de sleedoorn,
gloeit de sleedoorn
in haar kleed.

[Hongaars]

Őszi éjjel
izzik a galagonya
izzik a galagonya
ruhája.
Zúg a tüske,
szél szalad ide-oda,
reszket a galagonya
magába.
Hogyha a Hold rá
fátylat ereszt:
lánnyá válik,
sírni kezd.
Őszi éjjel
izzik a galagonya
izzik a galagonya
ruhája.