De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 112]

Twee gedichten
Frans Denissen

Na de lectuur van 72 Vlaamse dichters^*

Ik zou een Vlaamse dichter willen zijn.
Die rijdt niet in een auto of een trein.
Die neemt de koets, de sjees of de karos,
een stoere klepper of desnoods een os.
En dat is ruim zo fijn.

Ik zou een Vlaamse dichter willen zijn.
Die drinkt geen coca-cola, maar slechts wijn
of nectar, mede, malvezij (óf bier,
óf whisky, óf cognac, óf elixir).
En dat is ruim zo fijn.

Ik zou een Vlaamse dichter willen zijn.
Die vrijt geen meid, maar wel een maagdelijn.
Hij droomt niet van haar kut maar van haar schoot.
(En daarbij denkt hij meestal aan de dood.
En dat is minder fijn.)

Ik zou een Vlaamse dichter willen zijn.
Die schrijft niet op papier maar op velijn,
niet met een Bic maar met een ganzeveer,
niet bij een lamp maar bij een kandeleer.
En dat is ruim zo fijn.

Ik zou een Vlaamse dichter willen zijn.
Die schrijft geen distichon, terzine of kwatrijn.
Die hoeft geen metrum, en nog minder rijm.
En de betekenis is zíj́n geheim.
En dát is toch pas fijn!

* ‘Zeventig voorbij’, een keuze uit tien jaar Vlaamse jongerenpoëzie.

[p. 113]

Een horde flaminganten trekt aan mijn raam voorbij

Blijf onder moeders rokken, flaminganten,
in het Gezin dat u zo heilig is,
beperk uw meetings tot de Zondagsmis
of tot een kransje onder geestverwanten

als 't Zangfeest,^* maar bespaar ons het gênante
spektakel van publiek getuigenis:
het geeft een mens alleen maar ergernis
te zien hoe kortgebroekte olifanten

verwoed trompettend door zijn straten gaan.
Wat denken onze buitenlandse gasten
bij 't aanzien van zulke karikaturen,

halfgaren, geestelijk onaangepasten?
Vlaanderen, eens het kruispunt van kulturen,
is nu nog troostelozer dan de maan.

* Vlaams Nationaal Zangfeest: jaarlijkse bijeenkomst in het sportpaleis te Antwerpen, waar de verzamelde flaminganten hun nationale liederen brullen.