De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 65]

Vier gedichten
Eddy van Vliet

Vannacht

Vannacht reisden wij naar Padua af.
De kamer waar Vesalius de lijken onttrok aan het graf.
Onder zijn voeten de veerman die bij onraad
darmen en knoken naar de onderwereld bracht.

Vannacht daalden wij in elkaars gedachten af.
In de gij-vorm sprekend gezegd: wie verliest
heeft slechts naar de helft der liefde getracht.
Wie het mysterie van de lach onthult,
die aanleiding tot tranen gaf, weze gestraft.

Vannacht lokten wij de toekomst uit,
alsof deze niet eerder in genen en cellen lag vastgelegd.
Voor de zoveelste maal reisden wij naar Padua af
in een gesprek dat nog net de dageraad zag.

De wandelaar

De wandelaar hijgt. Bij het achterlaten
van niets heeft hij ervaren hoe alles blijft.

Langs de jaren vooraf ging zijn tocht.
Wat tot bedaren werd gebracht,
als met water besprenkeld stof, werd herdacht.

In over elkaar gelegde landschappen
vindt hij één voor één weer.

Enkel naar zichzelf is er geen terugkeer.

[p. 66]

De eend

Doelend op de eend die dook
riep je: zij gaat dood.

Langs het jaagpad liepen wij er heen.
Wat verdween kwam niet weer.
Voor de een: verborgen in het riet,
voor de ander: op de bodem van het diep.

Voorlopig en definitief.
Woorden die weerkwamen in elke brief.

Droom

De trein hield halt. Geen geluid midden in het veld.
Van basalt was wat eens bewogen had.
Uitgerold tot bij onze voeten lag het brede pad,
dat na uren lopen versmalde en verwerd tot een tak.

Onder hen de peilloze diepte die,
alsof zwaartekracht noch evenwicht bestond,
een omhelzing niet langer beletten kon.