De Tweede Ronde. Jaargang 5

[p. 66]

Laetitia
Nico Slothouwer

1

Hij was zo goed in langzaam regelen,
kon jaren doen over wat ordening
in een toevallig blootliggend stukje

leven.

Tot het te laat was; hij had geen
interesse meer, zijn vriendinnen
waren vertrokken en met haar die bleef

leerde hij werkelijk.

Hij had een eeuwigheid verspeeld;
met woeste haast smeet hij het huis
aan kant - zij kwam zoveel ze kon,
dan hamerde na in haar armen:
‘Ik moet voort, ik moet voort,

ik moet voort.’

2

Iedereen te gast. Dat hij niet beter heeft
geweten; zij, die van geen wereld was -

de eerste.

De schrik. De veelheid aan te raken delen,
voordat een laagje van verleden was gehard,

zou breken.

Voordat hij verder leven zou - zij kon niet
gaan voordat hij had gedacht: ‘Het zoeken

is gestaakt.’