De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 85]

Vier sonnetten
Kees Stip

Holland

De populieren staan in lange rijen
van horizon tot horizon, waar God
zijn hemel heeft geplaatst, alsof een pot
zijn grijze deksel op zich uit laat dijen.

Een knotwilg balt zijn vuist naar de voorbije
illusie van een zelf te kiezen lot.
In alle lusten worden we beknot.
Het gras is hier te nat om in te vrijen.

Je denkt misschien: wat hebben we misdreven
om in zo'n land zo goed als niet te leven?
Maar zondags halen altijd overal
de dominees de erfzonde van stal.
In koude kerken luisteren de leken
met natte voeten naar hun droge preken.

De redder

Vanaf de wallekant spreek ik u toe,
drenkeling in de stormvloed van de tijden.
Al lijd ik niet wat gij daar ligt te lijden,
door mee te lijden weet ik heus wel hoe

beroerd de zaak er uitziet van uw zijde,
vooral omdat gij denkt dat ik niets doe.
Ik mag niets doen. Verbrak ik dat taboe
en sprong erin, de zee verzwolg ons beide.

Daar zijn we geen van beiden mee gebaat,
behalve als verleden tijd van baden.
Maar baden wij tot Onze lieveheer,
wellicht vond hij vergeving voor uw daden.
Dus handenvouwen kan alvast geen kwaad.
Bent u daar nog? - Hij is er al niet meer.

[p. 86]

Twee

Kijk eens naar deze man en deze vrouw
en hoe hij stuntelt om zijn veel te sterke
gevoelens aan geen mens te laten merken.
Wat zij in hem zag zie je niet zo gauw.

Maar raadhuiszalen evenmin als kerken
noch hemelbedden telen zoveel trouw.
Twee lichamen die warm bij elke kou
ook nog twee zielen liggen te verwerken.

Dit hardop lezend hoor ik hoe een floers
zich zachtjes om mijn strottenhoofd komt leggen
terwijl ik toch niets treurigs heb te zeggen.
Wees maar jaloers, wees maar gerust jaloers.
Zoveel geluk wil ik met niemand ruilen.
Pas op hoor of ik maak je aan het huilen.

Kleuterschool der poëzie

Ik weet wat alle meisjes moeten lezen
om nooit meer met een baby aan de borst
tekort te schieten voor de diepste dorst
van zelfs het meest onmenselijke wezen:

gedichten, die door moedermelk getorst
de zuigeling bereiken zodat deze
van alle aardse laagheidsdrang genezen
zich opricht als een arend naar zijn horst.

De neuzen nog niet schoon, maar door de strot
van elke kleuter spreekt een jonge god.
Cultuur springt uit de allereerste zinnen.
Een levend woord wil overal beginnen.
De grootste dichters op de kleinste lip:
Vergilius, Horatius, Kees Stip.