De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 67]

Vondelpark
Peter Verstegen

I

... en het bewijs van God is
dat hij Jesusgristus heeft
uit den dode doen op te wekken
en op de derde dag weer opgestaan.

Mensen, laat je toch niet verlakken
dat het afgelopen is met de dood,
er is leven na de dood:
planten komen ook weer op.

Krijg ik een bom op mijn kop,
heb ik de wonderbare zekerheid
dat ik niet verloren ben, mensen,
omdat ik Gods eigendom ben.

En u zal nooit kunnen ontkennen
dat u het niet wist
als u straks voor Gods rechtertroon staat,
God zal zeggen:

En de dertiende september dan,
in het Vondelpark,
toen hebt u het gehoord.
Hallelujah!

[p. 68]

II

Het geeft een sterk geluksgevoel om zomaar
herfstbladeren voor je uit te schoppen en
hun gronderige paddestoelenlucht
te ruiken en wat om je heen te staren:
naar het gekromde bruggetje van zwart
gietijzer, hier en daar een wandelaar,
een punker met een hanekam van haar,
en honden uitgelaten met hun baas uit.

Door de verkleuring van het najaar staan
wat verderop kastanjes met oranje,
koperrood-bruin, zelfs geel in hun enorme
kruinen te pronken; kijk die stoerling daar,
alleen in 't gras: zijn ene lange arm
reikt zo laag dat er aan gehangen werd;
de boomchirurg heeft hem met stalen kabel
en twee ringschroeven aan zijn stam verankerd.

De rijke vracht van franje aan de treurwilg;
zij liet je zien dat die hangende takken
wel loodrecht naar het water streven, maar
even daarboven keren ze zich af
en mijden het contact, de watervrees
schiet deze bomen zichtbaar in de tenen;
dwars door dit beeld glijdt een patrouille eenden,
voortvarend, brede V's achter zich aan.

De groene waterrimboe van slootwater,
vol licht, bibberig vloeibaar, waar de lucht
erin gespiegeld wordt, en daardoorheen
talloze tinten groen; het stram gelid
van de knotwilgen reflecteert het donkerst,
veel lichter zijn hun takken die zachtgroen
omlaag wijzen; één uit de rij is kruinloos,
alleen maar stam, een knoestig uitroepteken.

[p. 69]

 

Vijver, witte fontein, gebogen stralen

 

suizen opzij en spuiten steil de lucht in;

 

één klimt het hoogste als een witte pijl

 

van stuivend water, tot hij onverwacht nog

 

gebroken terugvalt; de sensatie dat je,

 

wanneer de wind het wil zelfs op een afstand

 

van dertig meter natgestoven raakt:

 

je snuift de frisheid in, gezuiverd ben je.

 

 

 

Hoog boven je klinkt het boze gekrijs

 

van meeuwen die wat uit te vechten hebben,

 

die duikend aanvallen, wegkantelen,

 

en dan verdwijnen in een lage scheervlucht;

 

ook klinkt gedempt verkeerslawaai, het hamert

 

pneumatisch in de verte, het getater

 

van al die eenden is niet van de lucht.

 

En stilte neemt opeens bezit van je.