De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 155]

Vier gedichten
Stéphane Mallarmé
(Vertaling Paul Claes)

Albumblad

Eensklaps en als een speelse gril
Mejuffrouw die het zich ontsluiten
Een ogenblik beluisteren wil
Van 't hout van mijn diverse fluiten

Dunkt mij hetgeen ik opgezet
Heb voor een landschap iets te lijken
Wanneer ik het heb stopgezet
Om u in 't aangezicht te kijken

Ja deze adem die ik liet
Ontglippen tot de allerlaatste
Zucht door mijn stramme vingers schiet
Te kort als hij iets wil weerkaatsen

Van heel de prille helderheid
Waarmee uw lach de lucht verleidt.

[p. 156]

In jouw geschiedenis gegleden

In jouw geschiedenis gegleden
Ben ik de held die plots verschiet
Wanneer hij enig grasgebied
Met blote hiel heeft overschreden

Ik weet niet wat kwaad is geschied
Door ijsvelden te overtreden
Dat jij aan die onschuldigheden
Hun hoge zegelach verbiedt

Zeg of ik mij niet laat verrassen
Donder, robijnen aan de assen
Als in de lucht met vuur doorkerfd

Waar rijken werden weggeslagen
Ik merk hoe 't rad er purper sterft
Van wat mij rest als avondwagen.

[p. 157]

Heil

Niets, dit schuim, ongerept gedicht
Slechts om het klinken aan te geven;
Zo komt een meermingroep gedreven
Die merendeels gekanteld ligt.

Wij varen verder, ik allicht
Mijn vrienden, bij de achtersteven
En gij de boeg die zich verheven
Door bliksemvloed en winters richt;

Een dronkenschap volmaakt beving er
Mij zonder vrees voor haar geslinger
Staande te klinken op het heil

Verlatenheid, rif, ver gesternte
Van alles wat eenmaal bewerkte
De blanke kommer om ons zeil.

[p. 158]

Waaier

van madame Mallarmé

Ogenschijnlijk met als rede
Maar een klappen in de zon
Is het komend vers ontgleden
Zijn zeer kostbare cocon

Laaggewiekte langverwachte
Deze waaier wanneer die 't
Nog is die daareven achter
Jou een spiegel flitsen liet

Glashelder (waar neer zal dalen
Nagejaagd in ieder grein
Enig niet te achterhalen
Gruis mijn enige chagrijn)

Zo mag hij altijd verschijnen
In je handen zonder kwijnen.