De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 93]

Light Verse

[p. 94]

Vreemd
Jan Boerstoel

Ze woonde in zo'n nieuwbouwwijk,
de rondweg heette Groentela,
eerst kreeg je Snijboon, daarna Sla,
tenslotte kwam Radijsje.
Radijsje tien was haar adres,
hij had het op een briefje staan,
haar voornaam deed hem denken aan
een langgestorven meisje.
Een man liep voor hem uit op hem te lijken,
door net als hij bewust niet op te vallen
en schichtig naar de huisnummers te kijken.
Want als we vreemd gaan, gaan we met zijn allen.

Het tuinhek zwaaide vrolijk los,
hij voelde zich een veer zo licht
en viel languit op zijn gezicht
over een kinderfietsje.
Beschadigd kroop hij naar de deur,
een kind deed open met een hond,
die hem voorlopig aardig vond.
Enfin, dat scheelde ietsje.
Zij rende van de kamer naar de keuken
en riep: ‘Wat ben je vroeg’ onder het hijgen.
Hij dacht: ‘Haar ogen houên toch dat leuke’,
om niet meteen de tering in te krijgen.

[p. 95]

 

De kamer was vol corduroy,

 

alleen de muren wit en strak,

 

een spinnewiel, een letterbak,

 

de planten tierden welig.

 

Het kind kwam met een sprookjesboek

 

en wou, dat hij dat lezen ging.

 

Hij voelde zich, heel plotseling,

 

ontzettend overspelig.

 

Op dat moment begon de hond te grommen,

 

hij reageerde duidelijk geschrokken.

 

Helaas ontbrak haar man om ‘koest’ te brommen,

 

want die was al naar zijn vriendin vertrokken.

 

 

 

Om acht uur ging het kind naar bed,

 

zij nestelde zich in een stoel,

 

een grote golf van warm gevoel

 

leek door zijn lijf te stromen.

 

‘Het gaat beginnen’ dacht hij blij,

 

maar waar het ook aan liggen mocht,

 

aan haar of aan haar huisgedrocht,

 

het zou er niet van komen.

 

Soms was het net of ze hem amper hoorde

 

en de gesprekken wilden maar niet vlotten.

 

Vandaar dat hij besloot: ‘Weg met die woorden’,

 

hij was gekomen voor de daad tenslotte.

 

 

 

Toen hij haar in zijn armen nam,

 

riep zij: ‘Hè, toe nou!’ en meteen

 

beet hem die rothond in zijn been,

 

het bloed liep in zijn schoenen.

 

Zo werd zijn laatste vuur gedoofd,

 

ondanks gestotter van haar kant

 

en vele meters snelverband

 

viel niks meer te verzoenen.

 

Zij bracht hem naar de deur en beiden zwegen,

 

de hond stond nog een beetje na te kauwen.

 

Licht kreupelend verdween hij in de regen:

 

typisch een man, waarvan geen hond wou houên.