De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 64]

Vier gedichten
Nico Slothouwer

Uit: Gemengde berichten

Twee vrienden: de een ben ik,
de ander is slimmer, zegt minder.

Soms is het andersom. Toch staat
hier in mijn woorden: mijn vriend

Heeft een kind dat al kan praten;
ik heb mezelf die zich verbaast.

Dan is er nog zoiets als trots,
en inderdaad: dat zijn we beiden.

Eenakter

Merkwaardig,
zo vrolijk als ze aan komt lopen.
Precies de pasjes van haar rol.

Alsof ik nog zou weten wat die was;
het is te lang geleden.
Er is niet veel te doen gebleven.
Zij is in beeld en ik wacht af.

Ze lacht de rest van het moment.

Ik draai me om;
‘Toch was dit meer dan figureren,
zo doodlief repeteren op een ziel.’

[p. 65]

Mislukt gesprek met kunstenaar

Zijn gekte begrenzend door wat hij zegt,
zo staat hij naast zijn roestvrij staal
te spreken. Voortdurend. Angstig mens.

Had ik maar gezwegen. Het wezen. Dat
was hij juist ten overstaan van mij
uitvoerig gaan vergeten. ‘Ik voel wel
ongeveer wat u bedoelt.’

Nu komt het nooit meer goed. ‘Dit beeld,
stuk optimalisering, voorbeeldmatig
gebruikt, bij voorbeeld.’ ‘Maar verdomme!’
roep ik, en dan, met stalen blik toch
nog in vorm: ‘Zullen we dansen?’

Lied van de lethargie

Door halfslaap geharnast, dagen lang,
ben ik mijzelf aan het vermijden.
Het gaat heel goed. Rond het bed stopt
men mijn wereld in kartonnen dozen.
Ik vind dat best. Zo suf als ik ben,
beter toch dan veel te moeten dragen -
wankel stappen, dapper vooruit, en nooit
meer kunnen keren. Hoor de trappen
kraken. Beneden is het licht.