De Tweede Ronde. Jaargang 2

[p. 158]

[Gedichten Alasdair Maclean]

Duivelsmasker uit de westelijke Hooglanden
Alasdair Maclean
(Vertaling Nini Brunt)

Vanmorgen, toen ik langs het strand liep,
stuitte ik op een vissersvlot van zwart plastic
dat door de zee kapot was gescheurd.
Eén stuk was driehoekig,
met een franje van groen wier als haar,
met twee gaten voor ogen
waar het touw had gezeten,
met vegen teer voor neus en mond.
Het lag op het zand en grijnsde mij aan.

Toen ik een kind was, hier,
werd er heel wat gezondigd.
Meer dan nu.
Het was alles het werk van de Duivel.
Hij was overal.
Hij was in je ogen en in je mond.
Hij kwam 's nachts in je bed.
Als je een gat openliet, zou hij binnenkomen.
Zelfs door een porie.
Je moest heel dicht in elkaar kruipen.

's Zondags kwam hij zeker.
Je werd in je beste pak gepropt
en weggestuurd om hem te ontmoeten.
De dominee sloeg op zijn katheder van drijfhout.
Beng, beng, beng, ging het,
hij sloeg spijkers in het harde vlees van de boom.
De gemeente sidderde hij iedere slag.
Mijn tante maakte de twee bovenste knoopjes van haar blouse los.
Mijn oom kwijlde in de collecteschaal.
Aan weerskanten voelde ik hoe ze mij knepen.

[p. 159]

 

Mijn hart ging bons, bons, bons,

 

en mijn haar knetterde en vonkte.

 

Ik werd het heilige kind van Ardnamurchan genoemd.

 

Wat hadden ze grote handen, de hele kerkdienst door!

 

 

 

De oude Duivel komt op mij af

 

over de velden die ik ken.

 

‘Kindertjes!’ roept hij. ‘Kindertjes!

 

Zijn jullie daar?’

 

Hij is zwart

 

van zijn rollende ogen tot aan zijn grote ding

 

en veel verschrikkelijker.

 

Hij grijnst en likt zijn negerbaard.

 

Buiten de kerk gaat de zee boem, boem, boem.

De oude hond

Geen enkel nut.
Ons roepen glijdt langs hem heen.
Zijn ogen, elk omfloerst
met cataract,
kijken omhoog
naar de slinkse donderslagen
die zijn dagen overbruggen.
Het huisraad,
merkt hij,
is nog voorspelbaar;
de mensen waren het nooit.
Onvermijdelijk
struikelen we over hem.
We verwensen hem en houden hem.