De Tweede Ronde. Jaargang 1

[p. 43]

Ommegang
Peter Verstegen

't Was voorbij; het was of ik droomde, maar de
arts was echt, de nachtzuster ook, ik hoorde:
‘kijk, steeds trager’: monitor registreerde
haperend hart, maar

mijn bewustzijn bleef en de deur ging open:
't knaapje dat de kamer betrad, ik zag dat
ik het zelf was: mager gezichtje, piekhaar,
dromerig type:

op de leeftijd dat hij nog vol vertrouwen
praatte met kabouters, want híj wist waar ze
zaten, ook al zag je ze niet, ze kwamen
graag op zijn kamer;

zeggen deed hij niets, maar hij wenkte naar me:
dadelijk stond ik op van mijn bed en ben hem
achterna gegaan naar de gang, maar daar was
alles veranderd;

'k zag een aarden pad dat omhoog spiraalde
langs de wanden van een gewelf: het leek een
holle berg waar steeds het sonore bonzen
van een tomtom klonk;

[p. 44]

 

tastend langs de wand ging het voort en toen de

 

tocht volbracht was, toen we er waren, heeft hij 't

 

toverwoord gesproken: een donkere koker

 

ging voor mij open;

 

 

 

weer heeft mijn geleider gewenkt, en dit was

 

afscheid nemen: verder alléén naar 't einde

 

van mijn droomreis, maar het ging zwaar en, kijk, nu

 

werd ik steeds kleiner;

 

 

 

daardoor kwam ik sneller vooruit, maar leek wel

 

steeds beklemder, blindelings kroop ik, schoof ik

 

verder, hoorde hoge geluiden, alles

 

was in beweging;

 

 

 

't was of ik een kind was in zee en of de

 

stroom mij greep en meevoerde onder water:

 

't water leek me samen te persen, ik was

 

bang om te stikken;

 

 

 

maar er gloorde licht in de verte, ik werd

 

door een golf het strand opgeworpen, deed mijn

 

ogen moeizaam, knipperend open, zag een

 

blinkende wereld;

 

 

 

ik werd hoog de lucht in getild en zag de

 

stralende gezichten van zachte reuzen;

 

'k haalde adem en ik vergat mijn hele

 

vorige leven.