Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 6

[p. 152]

Het koren
door Prosper van Langendonck.

Het koren! Nog het koren, zonder end!
Geweldig brandend in het middaggloren,
langs hoogte en vlakten, waar men keert of wendt,
één onafzienbre zee van glinstrend koren!
De lucht is vuur en vlam; geen adem stoeit
door 't roerloos veld, dat zich in zongloed bakert,
in grootschen zomerbrand, die gloeit en schroeit
en 't koren rijpt, in 't branden rijp geblakerd!

Het koren! Nog het koren! o die geur!
Dat ritslen van die aren langs mijn wangen!
Die bonte wenteling van bloemenkleur!
Die hitte, koeling voor mijn warm verlangen!
O heel mijn jeugd, die door dees golven dringt
in onvoldane drift, vanzelf gedragen
door de aarde, de oude, trouwe, die weer springt,
als 't staagbereden ros, in vreugdeslagen!

[p. 153]

 

't Is koren, alles koren, waar ik schrijd!

 

'k Ben weer de zoon der wijde, vrije velden;

 

geen wereld meer bestaat, geen ruimte of tijd,

 

geen uur of grens, die perk of palen melden!

 

Het blauw vervliet en 't gele goud vergaat

 

àl in één eeuwigheid van eindloos gloren,

 

één heerlijkheid, die door àl luchten slaat

 

uit 't wonderstralend licht van 't glinstrend koren.

 

 

 

Het koren, Lief! Het koren! Laat ons gaan

 

en in dien blonden vloed ons ziel herdoopen.

 

Die laaie vlam zal ook in 't harte ons slaan,

 

heur warme tintling merg en been doorloopen.

 

Ons giet het veld zijn weelde en overvloed,

 

in 't land, waar nooit de blauwe sferen tanen,

 

en in den daverenden middaggloed

 

ontplooit de Zomer trotsch zijn glorievanen!

16 Juli 1900.