Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 419]

Gedichten
door S.D.A. Wartena.

Een meikrans voor vrouwtje.

Zouden ze nu willen komen
De zoete, lieve woorden?
De teere, nooit gehoorde-en
Toch wel duidlijk vernomen
Zangklanken? Zacht als de winden
Des avonds. Zal ik ze vinden?
Dan wind ik ze om den vinger
Dat ze worden als een slinger,
Een krans van geurende,
Van schitterend kleurende
Meië bloemen -
Dat allen roemen
Dien krans en de menschen
Zoo een mooien slinger zich wenschen.
En allen stillekens denken:
‘Of hij mij dien krans wilde schenken.’

Als ik zoo had een slinger
Van geurende bloemen
Gewonden met mijn vinger,

[p. 420]

 

Dan zou ik noemen

 

Met zacht-innig fluisteren

 

Uw naam - tot gij zoudt luisteren.

 

Dan zoude ik drukken

 

Met stil, innig verrukken

 

Op uw hoofd - om te wijden

 

U tot Koninginne -

 

Dien krans. U gebenedijde

 

In heilige minne.

 

U kronen dat gij als een heilge

 

Zoudt gaan door de donkre onveilge

 

Poorten, die zullen geven

 

Te gaan tot nieuw leven.

 

Dat uw smart gij zult dragen

 

Zonder droef-jamm'rend klagen

 

Als deden gemartelde vromen.

 

Wetend dat voor u ook zal komen

 

Na 't smartelijk lijden

 

Een verblijden.

 

 

 

O dat ze nu wilden komen

 

De zoete, lieve woorden.

 

De klanken ongehoord en

 

Toch wel duidlijk vernomen.

 

Dat ik u, - liefdes gebenedijde, -

 

Daarmee krone en wijde.

[p. 421]

Herfstwind.

De najaarsstorm heeft al den bladerpronk
En bonten bloemtooi doen verdwijnen. Van
Het groot begin is dit het einde dan?
Van hemelgloedlicht was 't de laatste vonk,
Die, toen de blijde lente glanzend blonk,
Nog eenmaal opglom, doch nu niet meer kan? -
En ijdel is wat toen profetisch klonk:
‘Gebroken voor altoos is winters ban’? -

Hoe rijk was ik in U, mijn hooge God,
Die niet mijn God meer zijt; Uw beeld viel stuk
Van zijn vergulden zetel, door een ruk
Van levens stormwind; toen werd droef mijn lot;
Want dat heeft aan mijn ziel ontnomen wat
Eenmaal haar vreugde was, haar grootste schat.

[p. 422]

Mist.

Nu groezelt grauw de mist, de booze fee,
Die dicht haar grijzen nevelsluier weeft
Van ademdamp, die opstijgt uit de zee,
Benauwend d'emtocht van al wat leeft.
In dofglanslooze mist wordt kleurloos mee
De bonte bloem, doch reuzenomvang heeft
De maagre popel, als een spook dat beeft,
Met klagend zuchten om een naamloos wee.

Zoo streek een kille weemoedsnevel neer
Op 't warme bloemenrijke land der ziel;
Toen was 't of al mijn schitterend, doch teer
Geluk op eenmaal verre van mij vlood;
Maar met spookachtig klagen overviel
Mijn smart mij, als een monster, reuzengroot.