Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 145]

De schoone schijn
door Albert Verwey.

Kwaamt gij mij thuis? Zie ik na zooveel jaren,
Mijn zoon, de schaduw van uw blonde haren
Weer in uw oogen vallen als voorheen?
't Is waar, het wonder dat hen eens vervulde -
De droom die de appels van uw oog verguldde -
Heeft uit, maar 't spraakloos van wie veel ervaren heeft en duldde
Verving 't meteen.

Kwaamt ge? o mijn kind! de wereld is niet rijker
Dan 't hart dat hart en dingen in zich sluit.
Gij waart zoo dappre strever, nijvre kijker,
En alles viel uw hand en oog ten buit.
Maar 't hart bleef koud. Koud hingen om u henen
Uw schatten: zoo een droev'ge en schoone vrouw
Op 't bal behangen met een stroom van steenen
Zich sterven voelt van hartekou.

Uw hart zocht warmte en die een aard doordwaalde
Toog als een kind weer in zijn vaderhuis;
O zoon, dat ge er dien trek weer boven haalde
Bracht hart en geest in 't lichaam tevens thuis.
Zooals een vonk van 't haardvuur nagebleven

[p. 146]

 

Den stapel aansteekt tot het vuur bij nacht

 

Den huisgenooten-kring die warm en zacht

 

Zit aangeschoven, op doet leven, -

 

Op 't grijze en op het wangenbloeisel speelt, -

 

En - grillge pracht

 

Van gloed en knettring spokig wild -

 

Van vreemde sprook of maning mild

 

Of stille huiskout de geluiden deelt

 

En breekt en heelt, -

 

Tot uit de duistre zaal rondom

 

Nacht-klanken als dwergen met stille trom

 

Zwieren den lichtenden cirkel om -

 

En een die 't meest in 't donker zat

 

En dutte, voelt een kouden straal

 

Zijn rug langs, schrikt, en zegt: ‘Wat's dat? -

 

't Is slaaptijd.’ Dan gaan allemaal -

 

Zooals zoo'n vonk van 't haardvuur ziel

 

Van 't huis is tot den donkren nacht,

 

Zoo redt een trek die waakt en wacht

 

De ziel waarin zij eenmaal viel.

 

 

 

Kom in mijn huis. Geen schat dien ge ooit vergaarde

 

Vergaat wijl in u groeit wat schatten wijdt -

 

Haald' gij ze niet van over de aarde

 

Wijd en zijd? -

 

Maar in één hartetrek die nu gaat groeien -

 

Ruimteloos -

 

Is 't leven dat al schatten kan doorgloeien

 

Mateloos.

 

Schoonheid zal met u zijn, de laatst-geboren

 

Van zoete gratie en onschoolsch natuur:

 

Haar zal uw eêlste steen bekoren,

[p. 147]

 

Maar met een bloem voor buur.

 

De werker die ge in duistre schachten gravend

 

Waart - en dien hieldt ge 't hoogst -

 

Zal zij met lachen aanzien en hem dravend

 

Door zomerweiden plagen met een bloemenoogst.

 

Gij zult uw rijkdom en uw landen en uw steden

 

Hervinden in het plakboek van dat kind:

 

De vrienden die gij hebt beleden,

 

De liefste die gij hebt bemind.

 

Alles zal niets zijn - o onthoud mijn woorden -

 

Alles zal niets zijn, tot ge klagend vraagt:

 

Leefde ik voor dit dat jaren jaren moorden

 

En de eene dag den andren vaagt? -

 

Alles tot niets. Ook gij. Als dan uw handen

 

Het sprietgras tellen of 't dubloengoud waar',

 

Als door uw vingers 't korlig duin zal zanden,

 

Gij-zelf het tijdglas van uw levensjaar,

 

Als gras en korl aan u gelijk zijn leven

 

Leeft onder de lachende zon,

 

Dan zal zij in u zijn die gij eerst neven

 

U meende, toen ge uw leven in mijn huis begon.

 

Dan zal zij in u zijn,

 

Die alles tot alles maakt:

 

Dan heeft de Schoone Schijn

 

U aangeraakt.