Tweemaandelijksch Tijdschrift. Jaargang 4

[p. 473]

Twee sonnetten
door Is. P. de Vooys.

I.

Aan d' ingang van het stille dorpje stond
Een houten kruis, voor bloeiende seringen,
Een beeld hoe menschen 't hoogste lijdend hingen,
Dat bleeke lijf met wreede roode wond.

En op een bankj' ervoor in mijmeringen
De kleine oogjes starend naar den grond
En moe van tocht met zware manden, vond
Ik daar een kind van d' arme dorpelingen.

Omheen lag 't schaduwlooze akkerveld,
Nog pas doorploegd, - ginds spruit het jonge graan,
Belofte van het rijke zomerleven.

En plots wordt mij door 't oogebeeld verteld,
Dat bij de bloem' en vruchten 't kruis blijft staan,
Dat Christus'armen lijdend zijn gebleven.

[p. 474]

II.

De avond dringt het donker in de misten,
Die wonderrijk met veerenijs bekleedden
Dien dag de stille laan en ook beneden
De hooge plantenstengels, waar ze risten

In breede kam de ijzelprismen. Vrede
En koude stilte ligt, waar d' oogen gisten
Dat woelt het stadsrumoer. De sterren wisten
Dat nevels vluchtende hun licht vermeden.

Zoo komt de nacht in scherpe wintermaan,
Waar stug nu staat de wit bepluimde laan,
En spiegelend bevriezend ligt een vaart.

In gure mistenkou wordt soms gebracht
Een wond're zwaar en koude zielepracht,
Waar eenzaam bevend d' arme mensch op staart.