De Tsjerne. Jaargang 23

[p. 277]

[Nummer 7/8]

G. van der Meer / Fersen

Antonius oan Cleopatra

lit ús net leauwe, lea', dat nei forrin
fan tiid in sé fan langst fordroeget ta
in dridsdobbe fan réaliteit, it kin
net wêze dat de lava, dy't hjitgloeijend
stoart fan 'e hichte nei de delling stien
wurdt, nei de wylde fal fan siizjend fjûr;
en tuorren ienris boud nei greatsk ûntwerp
sille útsicht jaen oer wide fierten, hiel
ús libben út, sadat ús eagen nea
forbline wurde troch 't biheinend skud.
en kin it net bistean,
lit ús dan yn fjouwer earmen
gearbalje in hielal fan freugde
en lit ús mei ús eagen elkoar
yn konsintrearre ekstazeflam,
as sin'ljocht troch in lins,
forbrânne yn folslein
forneatigjend gelok,
ûneinige bifrediging yn koarte tiid.
dan binne wy bisparre foar in klomsk
en winterich dêrnei, hwant klaeglike hjerst
sil foar't de froast komt sels forwaeije oer tûzen
lytse weachjes ús tiidûntfleine jiske.

[p. 278]

Fretten foar bidden

foardatst my opfretst,
sei de mich tsjin de spin,
woe ik wol graech datst earst
- ja it moat foaral gjin gunst wurde, hear -
datst earst, sei ik, even stil wiest.
yn oarder, sei de spin,
die de poaten gear, de eagen ticht.
doe naeide de mich hurd út
en rôp noch:
kloatsek,
fretten giet foar bidden!