De Tsjerne. Jaargang 23

[p. 4]

Sjoerd Spanninga / Fersen

Rjochtdei

A't jo alle poepesetten
yn jou libben
kreas byïnoar feije
en stikem yn 't jiskefet
deponearje
dan kom je sûnder mis
by my tolânne
en nou hâld ik it measte
fan de lju
dy't graech harsels
nei foaren skouwe
en gewoanlik tinke
domny hat foar my preke
mar der binne subtiliteiten
hwer't party gjin weet fan hawwe
en dy litte harren
likemin ûntstride
niis noch sei in flinke frou
my ommers: - ús pake
hat altyd bêst op himsels past
en dat docht jin deugd
hwant wysoarte passe ornaris
leaver op in oar
en der ûntkomt ús neat
mar nim nou sa'n ien
as eabele bygelyks
gjin blyn hynder
kin by him skea dwaen
en de spinreagen
sparje de gordinen út
mar dochs in nommel mantsje
goederlaeks en noch geregeld

[p. 5]

 

oan 't nifeljen

 

dy strykt okkerdeis

 

wolmienend in pear krollen

 

yn 't fatsoen

 

by in flarde dy't him narret

 

mar d' oare moarns

 

sjocht hiel de buert

 

sa skilich as in skol

 

as hy der oansúlkjen komt

 

of stiet brióóó to roppen

 

bingelt er nei hûs ta

 

mei syn skipperspetsje

 

en dan rin je jouns fêst wol

 

in freon fan jehova

 

of de satan yn 'e earmen

 

mar hwer bliuwe hja

 

dy't stikken út harsels

 

weiskuorre doare? -

 

de eagen fonkelen har yn 'e kop

 

oant der wer stilte foel

 

om har stim

 

dit wie de bidstoune

 

fan de natûr

 

en dan jowt it langer gjin foech

 

jin mei kweade gedachten

 

to spiizgjen

 

wylst de evenminske it liif

 

oatmoedich op 'e plaetstove leit

 

dat de stjonkerts der útwaeije

 

wol ik ha.

Snein

Goudfisken
luit'rje hwat om

[p. 6]

 

lêze de tiid

 

fan de glêzene klok

 

blaubloeijende wyldernis

 

krûdige nepeta

 

tilt fan de bijen

 

ûndraechlik hege gebouwen

 

steane to skodholjen

 

hja sjogge de strjitten

 

alle kanten út singeljen

 

nei de tsjerkelaeijen

 

mar de sinneblinen

 

lizze noch op bêd to stjonken

 

elke doar hat in kralene rok

 

en skuontsjes fan hazzefel

 

sokken spilet it oargel

 

fêst gjin nijs mear

 

lykwols hwat normatyf is

 

foar de iene

 

hoecht it foar de oare

 

net to wêzen

 

dat binne jo de harmonijen

 

tusken de korrekte lju

 

somwilen sêd

 

- hopen skreauwe har heas

 

oer it ûnrjocht op ierde

 

mar sitte hja sels

 

stevich genôch yn 't seal

 

dan skoppe se gauris it earst

 

de domme eleminten

 

dy't by 't ankel rinne -

 

licht slieret earne oars

 

de molkwei wer de loften lâns

 

de reek fan 't kampfjûr

 

ek al leit it lânskip

 

der hwat knûkelich hinne

 

foar in reidsjonger

 

yn 'e hounebosken

 

en de himelske astronauten.