De Tsjerne. Jaargang 22

[p. 341]

[Nummer 10]

Sjoerd Spanninga / Fersen

It ballet

Soms skimet der in doffe dize
oer de geast
en is der neat
dat tusken jin fibrearret
âld en skier it lân
de giele spikkels fan it reid
in wylde jerke
siket noch de lêste gloede
om in hâld
mar is 't gjin idel tinken mear
de ierde hat de simmer
yn 'e holle
jongfammich wer de breid
dan wurdt hja wûnderlik
troch ûnbikende machten
hillige en hoede
hja hoecht net bang to wêzen
waeije aenst ús lippen
op har mûle
of teppe hja in fûgelfearke
lâns har wang
en oer har boarst
wylst troch de goede geur
fan 't ripe nôt
har hingjend hier
ús hannen dwale
hwant elk mins
hat syn eigen rhythme
en kosmyske bipaeldheit
inkeld har forskining
iepenbieret jin forburgen dingen
droegen wy se dreamend yn ús mei

[p. 342]

 

in wizer witten

 

dat toloar giet yn aeonen

 

foar de skepping

 

bringt jin by it hert

 

fan it hielal

 

wy widzje de oneinichheden

 

yn ús earmen

 

hjir dounset de muzyk

 

fan 't lichem

 

mei dy fan de siel

 

djipglânzjende herinneringen

 

en wynderjende geheimen

 

har ballet

 

lieten hja har soeije

 

yn de waermte fan de wiersé

 

it baeijen nei de oertiid

 

fan har skerte

 

wasket alle geilens

 

út ús wei

 

de smoarge koarsten

 

falle fan jin ou

 

en men wurdt reinige fan binnen

 

de wite nachten

 

dat wy weagjend ús biwege

 

yn in oare sfear

 

it hurde libben

 

fluezet him ta floeijend ljocht

 

hwer't stille tankberens

 

har triennen

 

oan 'e teisters blinkt.

[p. 343]

Dream

In machtich leger
stean de stjerren
yn it fjild
riboskjend roeije
in pear einen
frjemde runen
lâns de grêft
hja roppe kjel
de wacht
op 't flitsen
fan geheime tekens
en spatte sa oerémus
út it wetter
dat se sjitte
sûnder elk biroai
mei kûgelsfeart wer del
de beammen wurde
der ûnrêstich fan...
mar dan ynienen
falt de twivel wei
it bolwurk
leit syn sterke earmen
hoedzjend om de stêd -
earne lûkt in man
de horoskoop wol
by in jonge frou
oant de moanne opgiet
yn har eagen -
wylst hja stil
har hier ûntwynt
in weelderige toai
wierket de nachtrook
fan hingjende tunen
dwelmjend oer de wâllen.

[p. 344]

Persoansbiwiis

De namme fan god
rôllet ús langer sa flot
út 'e mûle
dat hy sil wol net al to djip
weikomme
sa giet it praet
en feitwier
de slimste remmingen yn 'e mins
binne fakentiden net mear
as skriktrie
hwer't je by neijer ynsjoch
soargeleas oerhinne stappe...
doe't de learden
yn de geheime gongen
fan de harsens
dan ek wiisden op in seldsum
restant fan it forline
in singeliere potentaet
dêr't it forskrale tinken
de libbensdrift folslein
fan útdroege hie
wisten hja it fierders wol
der wie noch inkeld
in perkaminten mummy
fan oerbleaun
de âlde tyran -
sa dea as in pier
of hy docht mar sabeare
en forsliept syn forstân
seine hja tsjin de pers -
hy waerd diskreet opburgen
yn in glêzekast
se makken der sportyf
in kykje fan
foar de nijste pocket
koed er him altyd bihoarlik

[p. 345]

 

legitimearje

 

en sont hâldt er him stiff

 

oan 'e efterkant fan de wurden

 

ûnder miljoenen nijsgjirrige

 

fingerprinten

 

lytse draeikolken

 

fan goed en kwea.