De Tsjerne. Jaargang 22

[p. 81]

[Nummer 3]

Sjoerd Spanninga / Gedichten

Fata morgana

Soms dwilen wy dronken oer 't flimerjend sân
by it fjûr fan de sinne - har moriaen
mar brânden de bonken jin hast troch de hûd
de hoop joech ús mym'rjende gong wer hwat moed
dat waerd de woastine in stik fan de hel
noch reizget it toarstige hert nei de wel
mei de sloarpjende trêd fan de karavaen -
nou weidzj' ús kamielen yn 't himelske lân.

[p. 82]

Stobbewylch

Gjin faem dy't har to baeijen weaget
by bollepyst en snoekeblêd
salang as dizze âlde strûk
nijsgjirrich oer it wetter hinget
as wied er wei yn syn gebet.

Blaujufferke

Sa slank fan lea is noch gjin snile
hja draecht de elegantste rokken
mar dy't syn hert oan har forspile
stjert in charmeuse dea
en kriget gaez'ne wjokken.

Nimmennet

Och jonge it is suver neat
taelt nimmen nei dyn liet
de fûgels sjonge
ek wol om 'e nocht
mar dogge 't like bliid
en gauris bart it dat in swanneblom
bloeit yn in moddersleat.

De minsken

Lit har mar kibje
God's dream
sil al ús dwaen oerlibje.

[p. 83]

Tobeksetter

De lêste lusten
krinkelje en krôlje
weibrând
fan it greate fjûr
en dounsje noch idele flammen
ja in dronkene kop
yn bigearlike gloede
in rûge skabant
wyld en gyld
oan it flokken
wurdt wol sa gleon
dat hy skarrelt oerein
en sil der op los
mar hja swinge har gau fansiden
de frôlje
en laitsje har slop
dit noasket him min
hwat bliksem
dan sil er se twinge
sokken
dy't efter har oanjachtsje
méi rekket er
syn bistjûr wol kwyt
hwant hy trûzelet
plat op it liif
oant er blyn fan woede
him machteleas deljowt
de slûgert -
faeks in fint dy't syn wiif
net mear daeije kin.