De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 245]

[Nummer 7/8]

Jan Siemensma:
Der stie in rebok to drinken

Der stie in rébok to drinken -
Allinne wie er. Koartlyn noch
hiene hja dêr mei har fiven stien
by it lemieren fan 'e dei
hwannear't hja kamen út it leger
yn 't dinappelbosk dêr't hja by 't winter
nesselen foar de nacht.

Hja draefden en weiden de gânske dei,
makken oersneden troch it wâld,
de earen opspitst, hoedend, wach.
Nachts leine hja byinoar
yn 't nêst fan takkeprikken en rûchte,
de welpen tusken de waerme bealgen
fan de âlden, de snuten yn 't moas.

Op in hoare midwintermoarn doe't
út 't Easten snie warle en dwarle
ûnder de pege spjirren en hja
ûnderweis wiene nei it streamke,
klonk der in skot: ien jong siigde del
en is net wer oereingien - as de blits
waerd it fjouwertal yn 'e bosk wei.

Wylst hja weidzjend in trochtocht makken
op in greidstik, is ien âlder-hart fan
't deadzjend lead ûnder de hoarnen rekke
en op 't plak fan syn fa] lizzen bleaun.
Mei in eachopslach ha' hja har bitocht.
En hja setten de flecht - trijeresom.
It wâld naem harren yn syn hoede op.

En hja kamen oan in poel.
By 't snarskjen yn 'e wâl founen hja
soppich blêdreid en snilen dêr't
de roppige jongen har kropsêd
oan frieten. By 't teken fan ûnrie
hat it har oan linigens miskearre -
Wyldsjitters leine de twa welpen del.

[p. 246]

 

Der stie in rébok to drinken -

 

Hy wit net fan de kommende dei.

 

Hy sil weidzje en oersneden meitsje,

 

de earen opspitst, hoedend, wach.

 

Sil nachts ienlik toevje yn it leger

 

En oant syn ûre komt allinne wêze,

 

faeks nea fan syn ûnwennigens genêze.