De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 1]

[Nummer 1]

Jan Dotinga:
Mei de han op it hert

ik haw der al sa lang
bang foar west -
dou kinst myn lokken
op dyn fingers brekke.
en ik haw
oars gjin forwar

oars gjin forwar

as myn hert
dat allinnesteand
dyn hûd forret.

as ik jouns
oan dy tink,
bin dyn antlit
twa ljochtsjende dieren
mankelyk yn myn brein;
dyn hannen
de swalkjende langsten
fan myn each.

as ik jouns oan dy tink -
lit ús dan fingers foar inoar wêze.

[p. 2]

 

hoe moat ik oan

 

mei de tiid, dy't

 

om dy slút as in

 

deadlik pânser, hûd

 

dêr't ik gjin neil efter krije kin.

 

 

 

^{faeks kinne wy elkoar sizze,}

 

dat it ús spyt,

 

dat fan okkerdeis

 

doe't wy it hûs biwennen

 

as ienlingen, deaden

 

dy't elkoar net koene.

 

 

 

leau lea:

 

sille wy elkoar moetsje

 

yn ús hannen, dan liicht

 

it forline en swijt de takomst -

 

dan binne wy

 

jimmer nou.

 

 

 

doe...

 

de tiid spjaltt' yn

 

ien, twa, tûzen nudlen

 

en stadich kantelste

 

yn 't skaed fan myn eagen:

 

elkoar in alfabet

 

in sprekkende hân.

 

 

 

dou droechst

 

in sêfte, flaeksen mantel:

 

in huvering fan wûnder leed.

 

en yn dy bloei fan

 

blauwe fegetaesje

 

ha wy it wensteed foun.

 

 

 

doe haw ik

 

nije fûgels kurven

 

yn dyn hûd:

 

reade, roastfrije

 

brânmarken.