De Tsjerne. Jaargang 13

[p. 299]

Tjitte Piebenga:
Buona sera

in fragmint

Hy biseach de ljochtreklame, draeide him om en liet har foargean. De portier grommele hwat.

- Ik hear foar to gean, hjirre, tocht er wrang.

Hy naem har suède jaske oan, smiet it came oer in heak. Doe gong er har efteroan nei in nis. Juke-box, ljocht, schlagers. Hy seach har oan, wynbrauwen oplutsen.

- Pils, sei hja.

Hy socht syn sigaretten, Roxy, stiek ien oan. Hja bitanke. Foar it earst seach er har oan. Dûnker hier, blauwe eagen en krekt to folle lipstick. Hja glimke.

- Net goed?, frege hja.

Hy knikte, it foel him net ôf. Hy fimele mei it pakje Roxy om.

- Hoe hytstû? Hy moast dochs hwat sizze.

- Siz mar Adry, koel en saeklik.

- Hm.

Hy fielde him net noflik noch, it soe wol better wurde nei in mennich glêzen bier. De juke-box swijde ynienen. Der foel in stilte. It wie pynlik, hwant der wie neat mear ta biskerming. Hommels skeat er oerein, die twa kwartsjes yn de gleuf, drukte op knoppen. De wissens kaem werom. Doe stie er wer foar har, de tafel tusken harren.

- Wolst noch hwat drinke? frege er. Hja knikte.

- Hwat?

Hja wiuwde mei de hân, de reade neilen fûnkelen.

- Twa pils, bistelde er.

- Hy sjongt goed, konstatearre hja, mei de holle nei de juke-box wizend.

- Henry Bellafonte, grommele er.

Doe smiet by it der út, ynienen, it wie him seis net dúdlik hwerom: - It is myn jierdei.

- O. Lokwinske.

It foel him ôf. Hwat hie er forwachte? In lokkige glim? Of in hân faeks, iepen en waerm oer de tafel hinne stutsen? Of noch mear? Hy wist it net. It koe him ek neat skele. Mar dochs fielde er in prykjen, earne.

- Ik wol hjir wei, sei er koart.

- Goed. Hja gie stean en socht har jaske. Undertusken

[p. 300]

rekkene hy ôf. Joech út wraek gjin foai. Wer op strjitte naem hja him yn 'e earm. Hy liet har gewurde.

- Hwerom seist neat? Hja frege it hast net iens. It klonk as in forwyt.

- Hwat moat ik sizze? frege er skou.

- Ik wit it net. Oer dyn wurk, of oer dyn hûs of dyn faem..

- Dy ha 'k net, bekke hy.

- Kin ik dat witte? Fel, opslách.

Hja seine neat mear. Hja rounen earm yn earm troch de rein en de spegelbylden yn it asfalt. Hja kroep djipper yn har jaske, loek de skouders op. Hy socht yn syn bûsen om de sigaretten. Hy foun se net, se leine noch op it taffeltsje yn de reade nis. Se stiene foar in reklame, efkes letter. Forrikke akkordéonmuzyk twirke nei bûten. In portier mei brune tosken naem harren fan siden op, draeide him ûnforskillich om. Hy seach har freegjend oan, liet har earm los. Hja glimke goedkeap, en stapte nei de doar. Hja socht in plakje by de bar, hielendal yn 'e hoeke tsjin de bitimmering.

- Hwerom yn fredesnamme hjirre? tocht er, wylst er nêst har sitten gong, - dy fint mei dy trui is fêst better klant.

- Mei ik wyn ha? frege hja, en bûgde nei him oer. Hja lake. Hy skrille tobek en flokte himsels út. Hy hie har dochs meinommen, hwat hie hy dan wollen? Hja wie alles bihalven in skoalfamke, farsk út de h.b.s.-banken. Hy andere bleu, dat it goed wie, skamme him foar himsels.

- Twa Samos, andere er de freegjende eagen fan de bar-keeper.

- We hebben alleen nog port, m'neer.

- Ek goed.

Hja line nei him oer, hy koe har hier rûke.

- Hast sigaretten? frege hja.

Hy bistelde hastich in pakje. Hja smookten. Doe lei hja har hân op syn earm. Hy soe de earm tobeklûke, mar skamme him.

- Dyn earste kear? frege hja, fortroulik ynienen.

Hy krige in kaem, stammere, en hy hie spyt fan alles. Hja seach him oan, in glimke loek om har mûlshoeken.

- Hiest better thúsbliuwe kinnen.

- Hwerom? Hy forslokte him yn 'e port, kuchte, hoaste. Hja andere net, mar har skodholjen sei alles.

- Thús? frege er, hast net to forstean. Hy seach de âlde keet, de forsketten doek, it skilderij mei de gatten.

- Né, fordomme, net thús!

De alkohol bigoun to wurkjen. Hja waerd hast kjel fan syn útfal. Der kaem in spjuchtich ljocht yn syn eagen.

[p. 301]

- Hy wurdt dronken, tocht hja, lei har hân op syn knibbel.

- Lit dat, fordomme. Hy sloech har hân fuort. Hja loek har wynbrauwen omheech, seach him oan, en stie al nêst har kruk.

- Dû bitellest dochs? snuorre hja, en draeide har om. Hy pakte har by de earmtakke, twong har werom op de kruk. Hy hie al spyt fan syn útfallen, seach himsels al de hiele joun allinne.

- Bliuw, sei er, ik sil dy bitelje.

Hja gong wer sitten.

- Dû bist gek, sei hja, dronk de romer leech.

- Twa port, bistelde er nochris.

De band bigoun wer to spyljen. Der kaem wer libben yn de kroech. Hy sloech der ynienen acht op. Se hiene nei harren sjoen, hiene heard hwat hja sein hiene. Hy krige in kaem, sloech yn ien kear de port efteroer. Bistelde noch in kear itselde resept. Hy hie foar gek stien. Hy seach it glimke om de lippen fan de keardel mei de trui, hise him op syn earmtakken omheech oan de rânne fan de bar. Adry seach it, drukte him del op de kruk. Hja pakte har taske, bitelle. Doe wiene hja wer bûten. It reinde noch. Hja hie him stevich yn 'e earm.

- Dû hiest it forlern, healwizeling, sei hja, forwitend.

Foar't by it yn 'e rekken hie, siet er nêst har by in oare bar Hja bistelde coca-cola.

- Dû bist dronken, sei hja.

Hy sei neat, line mei de holle op 'e fûst en seach har oan, dronken glimkjend. Har eagen binne ljocht, tocht er, naem in slok út it glês. Hy knapte der fan op. Yn 'e djipte fielde er de mankelikens fan in hast útwurke roes opkommen. It waerd net better fan de cola-mei-in-tic dy't er naem. Foar him oer, oan de oare kant fan de bar, siet in idioat foar in glês ljocht. Sa nou en dan bûgde dy him oer nei syn buorman, in swier lûd útstjittend, ûnforsteanber. Syn trekken fortekene om de dierlike mûle, syn nekke kolossael foarme, syn rêch kromlutsen as dy fan in gorilla. In antlit massael forwrongen, sûnder ien sprank fan libben. Hy fielde it meilijen omheechkrûpen troch syn wazigens hinne. Op it toaniel efter yn it sealtsje rôp in akkordéonist om Kees. De idioat gyng stean. Swier. Ridikúl yn syn misfoarming. Earmoedich himsels forslepend. It meilijen skroeide yn him. De idioat hyste himsels by it toaniel op, skoude nei de akkordéonist. Doe gyng er foar de mikrofoan stean, kundige oan:

- U was.

De akkordéonist bigoun to spyljen. De idioat spraette syn earmen út en stjitte sjongend en pratend tagelyk in searje

[p. 302]

swiere toanen út. Hy song. Traech as hysels, swier as syn spieren. De bar-buorman fan de idioat lake breed, sette fêst in glês pils as bileanning del. Syn eagen ljochten op, yntins.

- Set 'm op, witte muise Kees, raesde er.

De idioat gniisde. Hy song. Syn ûnbidige heupen troch alles hinne stompend. De muzyk sloech del. De idioat makke in bûging.

Hy stompte Adry oan. Syn mûle pynlik forlutsen, syn eagen great. Adry sei neat, lei har hân op syn skouder. De idioat rochele fan it toaniel ôf:

- Buona Sera. Alteast, it moast sa hite.

Kees brocht it lâd út fan in bolle, sakke troch de knibbels, bigoun oan syn solo. Buona Sera-Buona Sera-buzz-mu-koonai-buzz-mu..

De minsken laken, songen mei. Hy seach it oan. Fêstklonken oan it stal fan de idioat, djip weilutsen yn it débile lûd. It bounze yn him, pine kloppe oan syn sliepen, yn him foel in forbjustering. Stoareagjend seach er de fûsten as bilen delsaeijen, as heiblokken wer omheechgean.

- Fordomme. De ûntsetting briek út him wei. Wyld loek er syn beurs út de bûse, bitelle, treau Adry foar him út nei de doar.

- Skrikkelik, hime hja; it klonk théatrael.

Hy wie net dronken mear. Earne ûnder syn hert lei in gewicht. Buona Sera dreunde yn syn earen. Adry wie stil, stoarre op de tegels, dêr't it noch altyd op reinde.

- Ik wol hjir wei, lústere er.

Hja knikte.

- Hwerhinne? frege hja.

Hy loek de skouders op. Stoarre dom foar him út.

- Bring my mar op de bus, sei er.

- Né, sa net.

- Hwerom net?

Hja andere net, draeide har stadich om, bigoun de strjitte del to rinnen. Hy seach har gean, de holle foardel, mankelyk yn de rein op har fine hege hakjes. In krol brûnzen hier dounse by eltse trêd oan har sliep op en del. Hy gie efter har oan, helle har yn.

- Wy kinne wol nei De Faun, lei er har út, dêr is it goed.

- Goed.

Hy krige har yn 'e earm. Swijend rounen hja it asfalt del, ûnder eltse lantearne skaden tekenjend yn 'e wietens.

Yn De Faun sochten hja in plakje fier fan alle oaren ôf.

[p. 303]

Swijend sieten hja by elkoar, oant de kellner kaem. Freegjend seach er Adry oan.

- Net drinke, sei se, bôlle mei kroket of sa.

- Ik ek.

Hy seach op syn horloazje.

- Ik haw noch in healûre.

- Dû bliuwst by my.

- Né, dat kin net.

- Hwerom net?

- Jim heit-en-dy.

- Ik bin op keamers.

- Ja mar...

Hja forskikte, bûgde nei him oer:

- Ik wol it graech.

Hy seach de ynweefde figueren op it lekken oer de tafel, de nopkes, skitterjend yn it ljocht. Har hân dy't in sigaret naem. Strak wer allinne, de feale doek, it skilderij mei gatten, de sigerige keet. Hy wist it net.

- It is myn jierdei, sei er sûnder forbân.

Hja seach him freegjend oan.

- Ik bin bang joun.

- Goed, sei er, mar myn jild..

- Samar, net foar.., hja stûke, net foar dàt.

- Goed.

Hja draeide it knopke om. It lytse keammerke sprong út it tsjuster wei. Se roun op de gerdinen ta, die se ticht.

- Hoe fynst it hjirre?

Hy knikte: - Gesellich.

Hja rommele hwat om, romme noch hwat op.

- Hast sin oan kofje?

- Né, ik wol sliepe.

- Ik ek.

Se wiisde him de divan, helle hwat tekkens, makke it sliepsté ré. Sels gie se nei har eigen keammerke. Doe't se fuort wie, plofte er op de divan del.

- Eins bin ik in gek, sei er heallûd, mar hy naem it sels net sérieus. Stadich klaeide hy him út. Hearde hoe't hja oan 'e oare kant yn 'e matras nestele. Hy die it ljocht út. Doe bisocht er, hoe't er it bêst op 'e hurde fearren fan de divan lizze koe. Einlings foun er it.

Hy bisocht to sliepen, it woe net. Hy woele him út de noflike posysje wei, wrotte. Stoareage. Draeide him om, switte. Foar him yn it tsjuster song de idioat. Buona-sera-buzz...

[p. 304]

Letter waerd er wekker. Swittend. Hy seach op it horloazje. Goed twa ûre. Buona-sera-buona-sera-buzz-mu-koodnai-buo...

Hy draeide him om, fearren pipen. Sera-buzz-sera-mu...

Horloazje. Healwei trijen. Sera-buona-buzz-koodnai...

Eagen ticht. De idioat.

Sliepe. Switte. Woele. Buona-sera-buona-koodnai...

Der waerd kloppe, Adry kaem der yn.

- Ik kin net sliepe, sei se.

- Ik ek net.

Hja die it locht op. Hy sykhelle rommer.

- Jow my in sigaret, rjochter bûse.

Hja helle it pakje der út, hja smookten, hy op de divan, hja yn de greate stoel. Hy seach har oan. Sûnder lipstick wie hja moaijer. Hy drukte de peuk út.

- Meist wol nêst my komme, sei er, sloech de tekkens werom. Hja smiet de peignoir oer de leuning, makke de sigaret út.

- Wolst it ljocht ophâlde?

- Doch it mar út.

Hy kroep tsjin de muorre oan om 'e romte. De fearren pipen. Hy sloech syn earm om har skouder hinne. Hja swijden.

- Ik ha de eagen iepen.

- Ik ek.

Hy fielde har heupen tsjin sines oan. Hearde har sykheljen. Har hier kriuwele op syn earm. Har heupen waerm, hy fielde it. Hy waerd ûnwis. Stadich liet er syn earm sakje, fielde har skouderblêdden yn syn hân. Hy gong heal sitten, bûgde nei har ta. Syn lippen moeten har foarholle. Koel. Hja hie de eagen ticht, fielde er. Hy tute har lippen, hja andere. Hy wist it. Lústere har yn 'e earen. It sloech troch him hinne. Hert jakkere tsjin syn ribben. Hy tute har. Andert, tonge, tosken. Syn hân moete har boarsten, jong, hurd. Hja biweegde slachs heftich, warde ôf.

- Né, hime hja, né!

Hy waerd kjel. Skamme him. Hja gie oerein, die it ljocht op. Hja sloech de peignoir om de skouders.

- Né, sei se nochris.

Hja glimke him oan, sear dien, of forbylde er him dat?

- Ik wist net.., sei er.

Hja ûnderbriek: - Al goed, it wie myn skuld ek.

Hy gong lizzen, de tekkens heal ôfslein. De hannen yn 'e nekke. Hja stiek noch in sigaret oan.

- Wolst ek ien?

- Né.

Hy seach de reek nei, kringeljend om 'e lampe. Hja die de

[p. 305]

radio oan. Dútsklân. In skelle stimme jodele, de technisi mongen echo by. Hy gnyske. Hy draeide syn holle om, seach nei har. Hja die de radio wer út. Hja siet yn 'e greate stoel, de holle yn 'e hannen. Peignoir fan 'e skouders gliden. Earm. Hy fielde him rudich.

- Sorry, sei er.

Hja wiuwde mei de hûn. Hy gie oerein, lei de earmen om har skouders, woe prate.

- Moatst der net hieltyd wer oer bigjinne, warde hja ôf.

Hy draeide him om. Klaeide him heal oan, skoude de gerdinen ta in kier, seach. Smelle strjitte, lantearne, rein. De mankelikens kaem werom. Hja siet yn de stoel, en smookte wer. De reek hong yn blau-grize lagen om har hinne. Hy seach wer troch it rút. Deselde lantearne, stourein. Ynienen draeide by him om.

- Set in plaet op, sei er, ik kin wol grine.

Hja pakte in plaet, sette him op.

Hy soe in sigaret pakke.

Buona-Sera-segnorina-kiss-me-goodnight..

- Fordomme, set út dat ding! baltte er, oerstjûr.

Hja seach him oan, net bigripend.

- Doch út, grynde er heal.

Buona-sera-buona-sera-kiss-me..

- Doch út! raesde er, idioat!

Hy roppe syn klean by elkoarren, sloech de doar ticht.