De Tsjerne. Jaargang 13

[p. 1]

[Nummer 1]

D.A. Tamminga:
Ballade fan it Baltrumer dungref

Foar L.N. en J.S.

Doe't Baltrum noch in oarde wie
dat inkeld simmergasten hie
dy't op twa wjukken fleagen,
doe't Baltrum noch, in skepfol sân
ûntrûgele oan in reuzehân,
libbe fan wyn en weagen,

doe hie dêr op in dei hwat plak
dat waerd yn 't eilânsalmanak
mei reade letter murken.
Noch jowt in dúngrêf, âld en grien,
it simpel tsjûgenis yn stien
fan Gods bistel en wurken.

It wie de snuorje om Sint-Jan
doe siet in Grinslâns farrensman
by Baltrum yn in blakte.
Syn seilen leine yn 'e swym
en 't hiele Waed fan fan kym ta kym
wie ien útstoarne flakte.

Hwat kin in skrepsum skûteboer
dy't binnentroch yn ballest foer
op wei nei Wezermoune
óárs noch as hingje oer de gyk?
Hy flokt it wantij en it slyk
dat gleon is as in oune.

Dat Baltrum seach dy simmermoarn
in skipper dy't op 't eilân oan
him oer de slinken weage.
‘Skaf my hwat ta myn middeismiel!
De rook fan wier en flauwe iel
hat langernôch my pleage!’

[p. 2]

 

‘Eilaes, wy ha gjin spize of drank

 

as hwat in ink'le mokselbank

 

by ebbe ús hat to bieden,

 

as hwat in ink'le geit ús jowt.

 

De túnfrucht is ús ûnderstoud

 

en weislein binne ûs mieden.’

 

 

 

‘Jim moksels, abbah! bin my tsjin,

 

jim geiteflut, as waei sa tin,

 

ik sil der net fan nimme.

 

'k Soe op sa'n sânbult toar en soar

 

net libje wolle en as ik stoar

 

net lizze. Ik groetsje jimme!’

 

 

 

Hâldde de sé de siken yn?

 

Yn trije dagen brocht de wyn

 

gjin wetter oan dat makke.

 

De kimen baernden hjit en til,

 

en by de farder bleau it stil

 

as hie it waer him rakke.

 

 

 

Mar bûten minskene biroai

 

lei dêr oan board in man to koai

 

as yn it lêste toevjen.

 

In sinnestek, waerd letter sein,

 

hie him mei kweade koartsen slein ..

 

En hjir tsjin op to loevjen

 

 

 

lei bûten minskene biskik.

 

Hy heart it droege tik-tik-tik

 

fan houtwjirm yn in goarring.

 

Hy heart it bûtsen fan syn hert,

 

hy heart de Dea dy't lang om let

 

de stap set troch de warring.

 

 

 

De moanne stie yn 't lêst kertier

 

doe't eilânsfroulju mei de bier

 

him droegen oer de slinken.

 

In iensum grêf wie him tatocht,

 

in dúngrêf om't er God forsocht

 

en lekke spize en drinken.

[p. 3]

 

En sûnt birint de floed it Waed,

 

mar yn it dún wol, is it praet,

 

Sintjanskrûd net mear bloeije.

 

In ink'le dúngeit pluzet dom

 

hwat op 'e flantergerzen om

 

dy't by in grêfpeal groeije.

 

 

 

It grêf is âld, it grêf is grien,

 

in simpel tsjûgenis yn stien

 

fan jierren dy't forfleagen.

 

En Baltrum leit, in skepfol sân

 

ûntrûgele oan in reuzehân,

 

bitusken wyn en weagen.