De Tsjerne. Jaargang 12

[p. 65]

[Nummer 3]

Tjitte Piebenga:

De ûre

it hat wer reind de strjitten wiet
en beammen fochtich earmen roere
myn hert it is sa'n trystich liet
ik rin en sykje om myn ûre

it wiete asfalt wit it net
de puozzen op de tegels swije
ik bin allinne mei myn hert
en hwa sil nou myn ûre krije

ik ha it frege om en om
oan eltse doar oan alle ruten
mar alle mûlen bleauwen stom
en alle doarren sluten

ik rin fortize yn de joun
hoe moat ik dizze mienskip risse
hwant nimmen hat myn ûre foun
ik moat myn ûre misse

it miggelt grizich oer de stêd
en hwer mout ik myn leasten stjûre
ik rin de stiennen trêd net trêd
ik rin en sykje om myn ûre

[p. 66]

Yn de trein

sa út dyn waerme sirkel wei
wer yn de trein en wer allinne
it dindert wreed mar ik moat mei
it stel skuort troch de wiksels hinne

hwa't dizze nacht allinne is
sil him wer twaris iensum fiele
hy sil om 't bitendste gemis
foar anker gean yn eigen siele

hwa't dizze nacht yn iensumheid
syn tiid fordocht mei eigen wêzen
sil om de bitt're minsklikheid
to klopjen stean oan tsjust're glêzen

toplak sil er yn 't bleke ljocht
syn sear yn lange brieven skriuwe
't relaes - dat lang al wurden socht -
fan har dy't altyd iensum bliuwe

mar hwat der yn de brieven stiet
bliuwt by it stumperich bisykjen
fan hwat der yn in swart fortriet
jinsels en eigen skynt to lykjen

net dekkend op 't pepier forskynt
mar earne moat der dochs eat wêze
dat minsken oanelkoarren bynt
al sil de pine nea genêze

it dindert wreed de tiid forrint
hwer is it doel hwer gean wy hinne
wy raze oer in iz'ren lint
en altyd bliuwe wy allinne

[p. 67]

Christine Carmenchita

vokalise

forstienne yn it blauste blau
stil yn de felste koloriten
leit oan myn flank de frouste frou
in doalhof nei de âlde mythen

piston en saks en fiolier
blêdden yn it hjerstich wiken
it lot fan frou en boekanier
yn de forblomme wintersiken
oan twigen op it lêste rút
fan boaijemleaze tút

sa stiet in dei fan bloedkorael
oer wurden fan de nijste tael
en rigels oer in âld bigjin
fine wer in nije sin

en yn de fierte magnifyk
eine kleine nachtmusik

[p. 68]

De hoer

stil op it plein ûnder lantearne
forgetten ûnder strjitten folk
stiet hja yn dizze kleurekolk
en wachtet skril op immen earne

it antlit is noch jimmer leech
mei djippe fuorgen om de mûle
mar soms moat hja ek efkes gûle
en giet har amme fluch en heech

mar nimmen dy't it witte mei
hwant hja is foar dy oaren berne
en is har reputaesje wei

en dêrom stiet hja dei oan dei
hyltiid yn oare faeijer herne
om't hja ek minske wêze mei

[p. 69]

De pasjint

de kop foardel mei tichte eagen
strampelt er dwaes de keamer yn
syn gestes bliuwe lyts en fyn
as hiet er dit alles in leagen

de dokter wiist him koart in stoel
bigjint fuort saeklik to petearjen
om fan dit sielbiweech to klearjen
it hoe en hwat it ein en 't doel

mar op it goede kaeijewurd
komt er oerein en mei de hannen
bifeelt er legers skerp en hurd

hwant op it trefwurd wellington
oersjocht er heech en greatsk de lannen
en boartet er napoleon