De Tsjerne. Jaargang 9

[p. 33]

Fedde Schurer:

Kwatrinen.

I

Dû drinkst har wetter en dû ytst har brea
En twiiv'lest oan har noarm fan goed en kwea?
Forbrek de wysheit net fan tûzen slachten
Hwant dy't dêr bûten giet, fynt grif de dea.

II

Al hwat ik gripe wol wurdt yl en koel
En sûnt de dei dat de oermoed my ûntfoel
Stean ik forwêzen yn 'e wrâld to stoarjen
En wit net hwat ik mei myn wurd bidoel.

III

Nim dan o God, al giet it ek om dea
It camouflagepak fan alle kwea
It wurd, dêr 'k alle dingen mei formoaikje
Nim dan dit lêste klaed my fan 'e lea.

IV

O libben dat my altyd troaide en twong
O weelde dy't troch al myn wêzen gong
'k Woe jim forried en deadsgefaer ûntrinne
Doe't ik al machtleas yn jim reagen hong.

V

En altyd wer en ivich moete ik har
Poëta, de iiv'ge frou fan Potifar
Myn krêft wie wol tsjin fijâns krêften woechsen
Mar tsjin har wémoed foun ik gjin forwar.

VI

Foar alles hwat ik foar en nei misdie
Wist wol myn libbenskunst de rjochte rie
Loksillich hja dy't ûnbihelprich binne
Hja komme as Jozeph ta in goed biskie.

[p. 34]

 

VII

 

'k Bin ien dy't yn in wankel boatsje fear

 

En al mar fierder oant dy iene kear

 

Doe't him de streamen fan 'e djipsé griepen

 

De wâl fordwoun, syn hân it stjûr forlear.

 

VIII

 

It is sa swier om alles út to lizzen

 

En ek it lêste fan jinsels to sizzen

 

En tinkende oan dy't men forachte hat:

 

Sa komt it út, ik bin allyk oan dizzen.

 

IX

 

Hoe't it sa kaem en koe, ik wit it net

 

Mar om it oer to dwaen is 't nou to let

 

En dei en nacht fiel ik ynwindich barnen

 

't Undôfber fjûr dat oan myn siele fret.

 

X

 

Ik skriuw myn bycht en wol graech earlik wêze

 

Mar hwa kin yn syn eigen herte lêze

 

Hwa alle djipten fan syn ûngroun sjen?

 

Allinne God kin witte en genêze.

 

XI

 

Dy't ienris sûndige mei 't hjitte bloed

 

En stean bleau mei de rouwe yn 't sleine moed

 

Hy stoarret op syn brutsene fioele:

 

Bliuwt dit in boarst, wurdt ea de klank wer goed?

 

XII

 

In minske bin ik, wif fan bloed en hert

 

Ik haw fan eigen iepenbiering net

 

Mar fan in ingel dy't my laet troch 't libben

 

Fan Gods genede en hilliging forlet.

 

XIII

 

Mei skuldbiliden kom ik ek net klear

 

'k Bin al to fier, lang net ienfâldich mear

 

'k Soe foar de wrâld yn 't boeteklaed noch tuge

 

En fynt men dan forjefnis by de Hear?

 

XIV

 

En dan, as ik myn kwea op 't djipste sjoch

 

Ha Jo myn lêste idelheit noch troch

 

En lizze stil de frage oan myn gewisse

 

Hwerom 'k bilydnis yn kwatrinen doch?

[p. 35]

Hoe?

Hoe, wrâldfrjemde dichter, hoe doarst it bistean
Wylst dizze ierde nei de ûndergong teart
Wylst tûzenen skrieme om iten en klean
To bidden om dingen fan neat?

Hoe doarst dy, forbline fan dreamen en waen
Wylst in sintfloed de ierde omgiet
Op dat kolkjende wetter út farkjen to jaen
Yn dy wipp'lige kano, dyn liet?

Hoe? neat haw ik oars as dit iene bigeard
- Al 't oare is lang al to loar -
En as strak de wrâld nei syn ûndergong teart
Dan sjong ik it requiem foar.

En nêst skipper Noach sil ik noch stean
As hy 't fallûk wer iepen set
En dan lit ik de dou fan myn hannen gean
Om it earste oliveblêd.

As in duker.

As in dûker, dy't yn 't griene wetter
Fan gjin ûnder mear of boppe wit
En dy't mient to sinken, wylst er letter
Fielt dat er mei gong nei 't oerflak sjit

Skimert ek foar my de fiere frede
En it deiljocht en de sinneskyn
En de súv're gloed fan Gods genede
Dy't ek ik, ek ik miskien noch fyn.