De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 210]

Geart Jonkman:
De lifter.

Sechtich.... fiifensechtich - hoeden trape er it pedael djipper yn, de betonflakken rûtsten ûnder 'e motorkape, de forlitten lânsdouwe mealde flugger mei - sawntich.... fiifensawntich....

Hy wist dat de oar him achtsloech, nei de teller seach. De hânrem siet lofts, dêr koed er neat mei, en mei tachtich mile soe de oar it wol litte en brûk it pistol.

Hy klamme de fingers fêster om it stjûr en treau it pedael fierder yn.... tachtich.... fiifentachtich. De branjemeter stie op trijekwart, it soe der om spanne, it earste tankstasjon to heljen, de reserveblikken oansprekke bitsjutte stilhâlde en stilhâlde bitsjutte.... hy moast der net oan tinke. Aenst soene hja yn 'e bosk wêze, hûndertfyftich mile oerwâld, de wei bigoun al to klimmen. Hy joech mear gas, it gounzjen fan 'e bannen waerd skerper, heger. De blaugrize streek yn 't westen krige kontouren. Mei in pear minuten koene hja der wêze, dan moasten de lampen oan, it waerd hjir suver al skimerich.

De wizer roun stadich tobek, de klim waerd sterker, de earste Douglass-spjirren flitsten al foarby.

Hy knipte de lampen oan. Tsjinlizzers moast er net tofolle op rekkenje om dizze tiid fan 't jier, útsein de bus fan de Transatlantic, mar dy kaem earst tsjin 'e iere moarn.

Dêr wie de bosk al, it waerd folslein tsjuster, as er nou mar gjin great wyld foar de tsjillen krige....

De wizer roun aloan tobek, hy trape it pedael oan 'e ein ta yn, it swit stie him yn 'e hannen.

De man njonken him kichte, kichte lyk as tweintich jier tobek yn it paleis fan justysje to Ljouwert.

Stom dat er him net daelk wer kend hie, stom om daelk ja to sizzen doe't dy fint frege oft er nei Boise moast.

It stal, it gesicht amper, de stim alhiel net foroare yn tweintich jier, stom, stom.

De tongslach hie him forrifele, de tongslach en de klaeijing - in Ingelskman, farsk út Oxfordstreet.... in kreaze Ingelskman, mei in pipe yn 'e rjochter broeksbûse. In pipe? In pistol....

Hwerom sei dy fint neat? Dy siet fansels syn kânzen to

[p. 211]

birekkenjen. O, dat haetlike koele swijen.... as er him ris ûnforwachts yn 't Frysk oanspriek?

It gounzjen fan 'e bannen helle oan, hja hiene de earste klim hawn, de wizer sprong foarút. De oar koe neat bigjinne sûnder sels risiko to rinnen. Hoe wie dy fint yn 'e goedichheit yn Amearika kaem? De lêste birjochten sprieken fan in hopeleas gefal, ûntslein út it tichthûs om yn 't sanatoarium to stjerren. En nou siet er hjir by him yn 'e auto. Wied er troch in wûnder rêdden?

Foar it gerjochtshôf hie de oar him doedestiids tafoege: ‘Myn tiid komt, de rekken wurdt dy oanbean’.

De presidint hie hammere en hy hie der om lake. Hwat soe dy fint him dwaen as er yn 't tichthûs siet? Hy wie doe al fan doel om nei Amearika.

De oar hate him om in troude frou, syn frou! en doe't it spul dy nachts platbarnde wist er dat de oar gjin alibi hie óm dy frou en hy hie dat tsjin him útspile.

‘Myn tiid komt’, hy waerd der kjel fan. Sei de oare it, of tocht er sels oan dy wurden?

Lyts wyld skeat oer de wei.... stel dat der ris in bân sprong, stel dat de motor it sitte liet. Gjin hoanne soe der nei kraeije yn dizze forgetten oarde.

De wei klom fannijs, hy hearde it oan it gounzjen fan 'e bannen. Fûl trape er op it pedael, mar de wizer kroep stadich tobek. Gong hâlde, foar alles gong hâlde, tocht er.

Ynienen koed er in gjalp fan freugde amper ynhâlde. Skean omheech seach er in skyn dy't aloan sterker waerd. In tsjinlizzer oan 'e oare kant fan 'e helling. It ljocht dounse al oer de beamtoppen, mei in minút soed er de koplampen sjen kinne.

Syn harsens wurken koartseftich, hy soe de wein op hûndert meter komme litte.... ha, dêr wied er al, de bistjûrder dimme de ljochten. Hy dimme net, noch net, aenst op hûndert meter....

De man njonken him kichte, soed er rûke dat syn kâns.... De oare auto knipere mei it ljocht. Ja, wachtsje mar, aenst soed er dimme, aenst op hûndert meter....

Ynienen gierden de bannen, it stjûr fleach him hast út 'e fingers, de wein skeat nei lofts, makke doe in gisel nei rjochts en stie dwers oer de wei.

Hy treau it portier op, mar de oar fette him bliksemsfluch by de kraech en skuorde him nei rjochts. Doe fielde er in ûntsettende slach, it wie as waerd er fan boppeminsk-

[p. 212]

like krêft opnaem en fuortslingere, syn holle sloech tsjin in hurd ding. Even waerd it tsjuster, even mar. Doe seach er de ravaezje, in swiere truc stie boppe it oerskot fan in auto, syn auto. Ynienen seach er dat immen op him takroep, hy soe oerein, flechtsje, mar koe mei gjin mooglikheit fan 't sté komme. It hert sloech him foar de kiel.

‘Net dwaen, net dwaen, ik sil dy alles forgoedzje.... alles.... flean net wer.... de bak.... yn.... om my....’

Hy staette de wurden der heas en muoisum út. Immen flokte. In swiere stim rôp: ‘Hie dy forrekte ljochten dan ek dôve - hoe biteart dit, it wiist mâl net?’

Immen andere yn suver Ingelsk: ‘Mei myn maet liket it net bêst, wolle Jo ris hearre hwat er seit? Ik forstean him net’.

Mei in sucht liet er de holle sakje.... dus dochs.... in Ingelskman.... in.... dûbel.... gong.... er....

Hy hearde net mear dat de swiere stim sei: ‘Dea, kroandea’.