De Tsjerne. Jaargang 7

[p. 208]

Kobe Hanenburg:
Krus.

Moat ik hjir hingje
folk, dat my net leafhat,
en reade merken kringje
yn 'e ierde, as in bloedskat
foar jim bern?

Jim, farizéers, teagen
mei sletten eagen
nei 't golgotha,
kinn' jim it sa goed? -
om blyn fan eigen leagen
it spul ris oan to sjen:
twa smjunten en in gekke kening.

To moardzjen my,
fan hwa't jim dus it wûnder seag'en;
folk dat in libben g'od forstaet,
myn leafdewûnder,
wûnder,
jim koene it altyd, altyd fine.

Myn lippen spliterich fan jim sûr;
myn bloed is op.
Folk dat my nou hatet
en as ivich forlern,
dit offer is ús heit to djûr;
de tonger slacht
en de divel laket!

Brek, stiennen herten: to let.
Skuor, falske sielen en set,
dounsjend geande it ûnheilspaed,
myn dea lichem stil yn 't skaed.

Ei, skriem net bern, skriem net
mar knibbelje en bid.
Ik jimme al myn forspuid bisit,
myn godleafde lit.