De Tsjerne. Jaargang 2

[p. 64]

Inne de Jong:
Kwatrinen fan Omar Khayyam

XXI.

Fan d'ierde oant Saturnus kleau myn bea,
Sawn himels troch; ik pinige geast en lea
En mannich dûnker heimnis waerd my klear,
Mar 't riedsel net fan minskne lot en dea.

XXII.

De lêste doar koe ik gjin kaei foar fine,
'k Stie foar de lêste dize allyk in bline:
As fier geroft hearde ik ús nammen neamen
En dan wie 't stil en út as dead forline.

XXIII.

De greate Himel sels, dy't oer ús stiet,
Rôp 'k oan: ‘Is der gjin lampe, dy't ús liedt,
Us, lytse bern, dy't stroffelje yn de nacht?’
‘In blyn bitrouwen’, wie it koart biskied.

XXIV.

Ik, dy't de welle fan it libben socht,
Ha d'ierden krûk doe oan de lippen brocht,
En lippe oan lippe hat er lústre: ‘drink,
Hwant ienris dea, sjochst nea wer 't gouden ljocht.’

XXV.

De krûk, hwaens flechtich lûd m' yn d'earen trille,
Hat ienris sels grif libbe en makke wille.
En dizze kâlde lippe, dy't ik patte,
Hoe mannich lippen soe 'r jit patsje sille?