Trotwaer. Jaargang 32

[p. 212]

Willem Schoorstra
Net earder as no

samar, op dizze simmerjûn, fongen yn barnstien,
sjocht er troch in tear yn 'e tiid yn de eagen
fan it jonkje, op sa'n selde simmerjûn, heech
ûnder de balken fan it âldershûs, slûgjend yn
de beslettenheid fan 'e sliepkeamer, dêr't

beret de tsjerketoer yn it iepen rut stiet, yn
in rest dy't him rûnom deljûn hat; en yn dizze
see fan stilte skolperje sêft de stimmen fan
de heit en de mem, as in betroude brâning
tsjin de muorre fan it hûs; sweve yl mar

trinten de toanen fan buorman's mûlharp troch
de achtertún, beselskippe fan de lêste sinne
strielen; yn dy stûne wie it sa't it wêze moast,
it libben fan ivichheid wjerspegele; en net
earder as no begrypt er de triennen fan doe