Trotwaer. Jaargang 25

[p. 46]

[Nummer 2]

Tsjits Peanstra

De nacht I

Wês no hiel stil, dan kinst it dúdlik hearre,
ús heit syn rinnen mei dy swiere gong
it stampen fan syn brede plompe fuotten
bûkjen op hout, dêr't net in ein oan komt.

Dit lûd is jierren âld en noait feroare,
it flústerjen fan mem en dan syn stim
alles oerhearskjend yn it sike hûs

in wrakseling fan idioate wêzens
wêrfan 'k by tafal noch de namme wit
dy't my nea nei west hawwe, folslein frjemd.

Wês no hiel stil, hoe lang kin dit noch duorje
it oerwurk rint tebek, ik bin wer jong
hy wynt de klok op yn de lege gong.

[p. 47]

II

It houlik kreaket yn de koop'ren rêden
as hy de klok opwynt, ús mem dy skriemt
ik lis myn holle tsjin de kâlde muorre
de kjeld lûkt troch it moassige behang.

Harkje hoe't er de swiere skuon no útskopt
en ûnferskillich falle lit op 't hout
ek flokt er rau en wreed in binnenmûls.

'k Fiel wer it taasten fan syn rûge kloeren
as hy myn boarsten yn syn hannen nimt
ik koarje hast fan pine en fan eangst.

ik hear syn azem, aanst docht er it ljocht út
wylst ik syn skaad noch yn it tsjuster sjoch
it tikjen fan de klok giet altyd troch.

[p. 48]

III

No binne wy yn de fermôge keamer
wêr't it nei kaamfer rûkt en nei de dea
myn leafste, moatt' wy hjir tegearre sliepe
de klok dy tikket en dy stiket nea.

Oft it no augustus is of febrewaris
de beien kleurje, 't bûtergieltsje bloeit
driging en pine bliuwt in libben lang.

Ik kin de dingen amper mear beneame
nei jierren ha 'k dêrfoar wurden te min.
O, leafste hâld my foar it libben fêst

want dizze nacht sil noait in ein oan komme
wês no hiel stil dan hearsto hoe't er praat
dan witst myn wanhoop en dan fielst myn haat.