Trotwaer. Jaargang 23

[p. 203]

Harmen Wind
Op 'e rêch sjoen

I
Ik bin dy oer,
do my foarby.
Sljocht op dyn
eagen en dyn mûle
rin ik in rêch en
skouders nei. Om barren
read en swart yn
it lantearneljocht
wurdst yn in omsjoch
ta ferdwinen brocht.

II
Ferbeane tiid. Ik,
dyn ferline, rin
tusken passanten,
hûnen op 'e hazze,
efterhelle print.
Sekerst in amerijke op
'e brêge en krijst wer gong,
as soe wa't wachtet him net
yn wat komt ferlieze. Do
hast my yn myn jeien fong.

[p. 204]

 

III

 

Wy makken, elkoar

 

wurd foar wurd

 

ûntwikend, de

 

meneuvels fan it

 

lok, diene ferstean

 

dea mei in tút, wy

 

dûnsen om inoarren

 

hinne en klaaiden

 

ús bytiden sinleas

 

oan en út.

IV
Dyn lichem, as in
blyn gesicht ôfwêzich
ta de leafde keard
koe my net mear ferneare.
Op 't lêst begûnst, de
eagen ticht, it lekken
op te tearen. Myn
hân, tyspeljend mei
de kaai, skeinde dy
yn dyn eare.

[p. 205]

 

V

 

Se hie te gean, ik

 

liet har takomst kâld.

 

De grinzen fan har liif

 

gûlden om myn tekoarten.

 

Myn hanneljen te sleau,

 

myn leauwe fierste lyts.

 

Ik seach har nei troch

 

finsterglês, myn folgjen

 

koe net oars as har

 

weromsjen wêze.

VI
It barren kin de
wierheid net berinne.
Do bliuwst oer yn in
frjemd gebiet. Op
ienheech bûcht in frou
har lokkebrea foar 't
ljocht, draaioargelfertriet
waait út in steech, in
toerklok slacht syn
slaggen om 'e nocht.